Pagina's

dinsdag 31 mei 2011

kleintje


Mama,
lieve mama,
het zit zo lekker op jouw rug,
en hoef ik alsjeblieft nog even
niet in het koude water terug?

Mama,
lieve mama,
sla je veren om me heen
en laat me alsjeblieft nog even
niet zomaar heel alleen

Mama,
lieve mama
jij draagt me wel, hè, nog heel lang
jij gaat nooit weg, hè, lieve mama,
want anders word ik bang

maandag 30 mei 2011

dag voor in een vaasje

Zo.
Iedereen is weer terug in het hok en het gewone leven is weer begonnen.
Dat wil zeggen, voor drie dagen slechts, want donderdag is de hele bups alweer vrij. Dochter zei vandaag dat ze nog maar zes hele dagen naar school hoeft. Ik schrok een beetje en dacht dat ze een grapje maakte, maar na wat rekenwerk bleek gewoon dat ze gelijk had.
Time flies, beste mensen, time flies.
Nog even en we zitten weer in een tent.
Of in een huisje, of in je eigen tuin, of met d'n poezelige voetjes in een kabbelend watertje.
Of met het hoofd in de wolken, of in een ziekenhuis, of op de fiets, of achter een roseetje.
Alles is mogelijk.
Werkelijk alles.
En juist dat alles maakt dat ik me soms ontzaglijk nietig voel.
Ik kan wel denken het allemaal in de hand te hebben, maar er hoeft maar dít te gebeuren, of alles wordt anders.
Daarom: pluk de dag, zoek je mooiste vaas en zet 'm in het water.

vrijdag 27 mei 2011

briefje voor school

                                                                      vrijdag 27 mei 2011

Beste concierge,

Dochter had vanmorgen dikke pech. Haar wekker is niet afgegaan
en daardoor heeft ze het eerste uur gemist. Daar baalde ze enorm van ,
want ze zou haar laatste les tekenen hebben. Ze was bezig een paard
te vingerverven en ze had hem dolgraag vandaag af willen maken.
Sneu allemaal, he.
Dus.

De hartelijke groeten van Margriet Breet (mams van Dochter)

donderdag 26 mei 2011

wonderschone avond


De Kale Man en Jongste waren gisteren jarig, maar zij zaten met hun gat op een strand in Spanje.
Wij meiden wilden de jarigheid toch een beetje mee vieren, dus besloten we te gaan varen. We namen wat te picknicken en te proosten mee, versierden ons met bloemenkransjes, bliezen op papieren toeterfluiten en proosten op onze mannen. We maakten er een filmpje van, kusten de camera, toverden nog even een vuurtje in de ton en togen toen bijzonder voldaan weer naar huis onder een wonderschone lucht.
Wat wil den mensch nog meer...








dinsdag 24 mei 2011

anders

Ik ben deze week alleen met m'n meiden in huis, omdat de Kale Man en Jongste een weekje aan het fietsen zijn in Spanje. Het is heerlijk om met z'n drietjes te zijn. De sfeer is anders, maar hóe anders kan ik geloof ik niet goed omschrijven. Ik heb het al een paar keer geprobeerd, net, hier, op dit blog, maar ik kom er niet uit. De Kale leest wel eens mee, dus ik moet een beetje op mijn woorden passen. Straks denkt ie nog dat ik 'm niet mis.
Maar.
Uhm.
Tja.
Kijk.
Ik mis ze eigenlijk ook niet.
Niet echt.
Niet van dat ik er van moet zuchten of zo.
Of dat ik verdirietg ben, of een zwaar gemoed heb.
Nee, nee, dat heb ik niet.
Ik vind het eigenlijk wel even lekker zo.
Anders, maar wel lekker.
Ik denk dat ik wel weet waardoor het komt dat het zo goed gaat. Waarschijnlijk komt het omdat ik weet dat ze aan het eind van de week weer terug zijn, dus dat hun afwezigheid niet voor eeuwig en altijd is. En last but not least hebben we skype. Hoera, lang leve skype, want o, men, wat is dat toch leuk. Via de laptop hebben we het appartement al gezien en krijgen we 's avonds een liveverslag van de dagen daar. Foto's vliegen over en weer via internet, en berichtjes zijn via what's app zo gestuurd en gelezen. Het voelt allemaal heel dichtbij, en het scheelt enorm dat ik weet dat ze zich ongans vermaken daar. Het eten is goed, het is er elke dag 30 graden, de natuur is om te likkebaarden en jongste heeft zijn groeiende kuiten al geshowd voor de camera.
Geweldig toch!
Nee, ik vind het veel te leuk dat ze dit doen.
Ik ben blij voor ze.
Ik vind zelfs dat het vaker zou moeten gebeuren. We moeten er gewoon op uit, de wereld ontdekken, avonturen beleven, mensen ontmoeten, dingen doen, genieten.
Verhalen verzamelen, dat is wat we gaan doen de komende tijd. Samen of alleen, met of zonder kinderen, maakt niet uit. Zolang we met elkaar verbonden zijn met ons hart (en internet), is geen afstand te ver en hoeft het missen niet de overhand te hebben.
En dus lukt het me om thuis gewoon te genieten met m'n meiden.
We nemen het er nog even van!

maandag 23 mei 2011

vrijdag 20 mei 2011

verrassing

De stad Harderwijk zit vol verrassingen vandaag.
Eerst zag ik dit op de oude stadsmuur bij 't Klooster hangen.
Het moet vannacht zijn opgehangen, want gisteren hing het er nog niet.



En toen ik bij m'n atelier aan kwam, werd de Brink omgetoverd tot een middeleeuwse markt,
compleet met mensen met bijbehorende klederdracht.

                                   

                                     

En tussen de middag was er muziek.
Vioolmuziek.
O, kon er elke tussen-de-middag maar van die heerlijke vioolmuziek over dit pleintje klinken...


een mergelsnijder aan het werk. 
Gisteren begonnen, en nu al zo ver... 


muziek

 

de toko van de mergelsnijder


vrouw met leren tassen in het kraampje van de smid


woldames


mmmm, geurzakjes


jammie, eten!


waarzegster (hier even werkloos)




dinsdag 17 mei 2011

wonderlijke wereld

Nou ja, zeg!
De wereld zit wonderlijk in elkaar...
Anderhalve week geleden zat ik in de trein en raakte ik in een aangenaam gesprek over reizen verwikkeld met de meneer die naast me zat. Ik vertelde hem dat mijn reis naar Bali zo veel indruk op me had gemaakt en dat ik er over had geschreven op mijn blog. Hij vertelde op zijn beurt dat hij in Nepal was geweest en dat het zo mooi was daar. Afijn, lang verhaal kort: hij stapte uit om zijn kleinkinderen op te vangen en ik ging verder, op weg naar het strand.
Kreeg ik vandaag een mailtje van hem waarin hij vertelde dat zijn vrouw een nicht is van mijn moeder!
Hoe is het toch mogelijk.
Denk je met een volslagen vreemde te praten, blijkt het ergens in de verte 'familie' te zijn.
Wonderlijk leuk, zulke dingen.

zondag 15 mei 2011

van poes tot pannenkoek

Een poes te zijn,
jezelf op te krullen
en in een mandje te gaan liggen,
je poot over je hoofd te leggen
de zon je rug te laten verwarmen
mmm
wat heerlijk lijkt me dat



Maar!
In plaats van een opgekrulde poes te zijn
bestijg ik trappen


en zie ik anti-spinnenspul op de ramen
vies!


zie ik dingen liggen
die nodig opgeruimd  moeten worden


zie ik een plantje dat ik dood heb laten gaan
(sorry pap)


ligt er achterstallig opruimwerk


moet er geveegd worden


en wil ik orde scheppen
in de chaos op m'n bureau



MAAR:
gelukkig zijn er ook een lichtpuntjes:
een lege afwasmachine


en een lekkere stapel pannenkoeken
voor een hongerig gezin
liefdevol gebakken door de Kale Man


kijkje in het hoofd

Moe
Voortaan gewoon weer vroeg opstaan
Ga schrijven, muts.

Nog rijden naar Den Haag.
Heb het koud.
Moet iets anders aan.
Foto's kijken.
Hoe is het met die
en
zal ik bellen naar..
Muziek luisteren.
Moet eigenlijk nog zoveel doen.
De was hangt nog niet.
Word ik verkouden?
Goh, wat was het moeilijk om die konijnen te zoeken in het donker
ik lust best nog een broodje
koude voeten
deel 2, deel 2,
moet ik echt een feestje geven?
alsjeblieft niet, zeg
en die roman dan
die moet ook nog
morgen eerst tennissen
toch weer beetje een deadline
en
en en
en en en
en en en en

woensdag 11 mei 2011

apart dagje

   'Gaat u alvast maar het kamertje in,' zei een vriendelijke assistente van de tandarts. De deur stond uitnodigend open. Ik zag een steriel ingepakte andere assistente staan die een hele hoop eng gereedschap klaarlegde.
   'Neuh,' zei ik, 'ik ga daar pas naar binnen als 't echt niet anders kan.'
   'O ja, er moet nog even een fotootje gemaakt worden,' herinnerde de vriendelijke dame zich. 'Kunnen die oorbellen uit?'
   'Uhm, nee,' zei ik.
   'Echt niet?'
   'Ze zitten er al jaren in. Ik weet niet hoe die dingen werken. Of jullie moeten me helpen.'
   'Laat maar,' zei ze en nam de foto met oorbellen en al.
Goed.
Toen moest ik dan toch dat kamertje in. En toen gebeurde het. Ik ging liggen op die stoel en wachtte op het bonken van mijn hart, het trillen van mijn spieren, de klamme handjes en de tranen die altijd als vanzelf uit mijn ogen druppelen bij zulk soort enge aangelegenheden. Ik wachtte en wachtte, en toen de tandarts het implantaat er in had gejenst en al lang en breed aan het hechten was, wachtte ik nog steeds.
   'Wat ben je rustig,' zei de steriele assistente verbaasd. 'Zoveel verschil met de vorige keer. Toen zat je te shaken in de stoel.'
   'Ja,' zei ik, voor zover ik kon praten met die hechtset in m'n bakkes. 'Ik snap het ook niet. Ik was helemaal niet zenuwachtig.'
   'Lekker toch,' zei ze.
   'Ja,' zei ik, 'heul fijn.'
Niet veel later mikte ik een brufen bruis in een glas water en legde ik een perenijsje tegen mijn wang. Daarna kocht ik nog een opeltje corsa en 's avonds lag ik vroeg in bed om een beetje bij te slapen van alles.

maandag 9 mei 2011

is het daar weer?

Ik zat op het strand achter een piepklein zelfgemaakt sarong zonneschermpje, gefrobeld van bij elkaar gejutte touwtjes en stokken. Ik keek naar de duinen, staarde naar de zee, genoot van de zon, blies het zand van m'n appel.
Ik dacht aan de japoen, de Balibloem, die bij het naderen van het strand uit m'n haar was gewaaid en in een onbenaderbare put was beland. Zo gaat dat, dacht ik een beetje voor me uit en om heen. Ja, zo gaat dat. Het één maakt plaats voor het ander. De Balibloem moest waarschijnlijk weg, moest ruimte maken voor een ander strand, een ander land, andere mensen, andere gedachten.
En terwijl ik daar zo zat, met mijn kop in de zon en het zand in mijn oren, de kiezen knersend op de sappige appel, fluisterde de wind iets in mijn oren.
   'Wat wil je ervoor terug?' waaide hij, strijkend langs mijn wang, heel zachtjes plagend naar beneden, langs mijn kettingen en mijn borst.
   'De magie,' zei ik na enig nadenken. Ik drukte het afgekloven klokhuis diep in het zand en ging liggen. Ik sloot mijn ogen en wachtte, wachtte net zo lang tot ik de belofte zou voelen...

Zonnepot















Kijk nou!
Ik kreeg een potje waarmee ik de zon kan vangen...

vrijdag 6 mei 2011

Lui?

Ai.
En ik had nog wel gedacht dat ik nu lekker kon gaan liggen luieren in dat zonnetje en zo.
Nou eh, niet dus. Moet gewoon weer verder, kan aan de geredigeerde versie beginnen, en daarna aan deel 2, maar heb stiekem wel een dagje vrij genomen op 5 mei. En zaterdag neem ik ook vrij. En dan zie ik zondag wel weer.
En u zie ik maandag weer, afgesproken?

dinsdag 3 mei 2011

heulemaal niets aan

't Is skrikkelijk vandaag.
Heb helaas geen bericht voor u.
Heb namelijk heul heul heul slecht geslapen
en veuls veules veuls veuls te kort
en schrijven gaat heul heul heul niet
en lachen ook nog niet
en ik heb het koud
en ik wil maar één ding
en dat is slapen
en dan wil ik tóch nog meer, merk ik,
want ik wil ook nog een lekker broodje kaas
en doe me dan ook nog maar een boekje om te lezen
en een badje om in te zitten
en dan wil ik zo nog een extra fiets om iemand op te halen van het station
en dan wil ik dat de wind niet meer zo koud is
en dat ik een fijn dun jurkje aan kan trekken
en dat ik
en dat ik
gaaaaaaaaaap

Sorry.
Volgende keer beter.

maandag 2 mei 2011

Blij

Anderhalve dag buikpijn,
anderhalve dag zenuwen
anderhalve dag neurotisch e-mail checken,
anderhalve dag roken, drinken
en voortdurend niet denken aan waar ik tóch aan denk.

En dan na anderhalve dag het verlossende antwoord van de uitgever:
'Margriet, meisje, het is prachtig geworden.'

Blij!
Zo blij.