andere koek

Gelukkig.
Er is weer koek.
Nieuwe.
Kan ook niet anders.
Ik bedoel: de zon schijnt, de natuur barst open, tintelingen overal.
Nieuwe koek, ándere koek.
Nog een beetje onwennig, maar misschien wel heel erg lekker.

Vandaag ben ik naar het Dolfinarium geweest om te kijken of het boek goed aansluit op de nieuwe show. Een beetje gespannen liep ik de koepel in. Al die mensen, zoveel kinderen, dat grote scherm, de dolfijnen in het bassin, de lichtjes, ik vond 't spannend.
Jullie moeten weten, ik heb de show niet gezien voordat ik aan het boek begon, maar moest het doen met een mondelinge overdracht en een paar geïmproviseerde plaatjes.
Met dat wat ik had, heb ik een verhaal gemaakt, keihard gewerkt. De drukte ligt nu even niet meer bij mij, maar is verplaatst naar vormgeving en de illustrator.
Met man en macht wordt er aan gewerkt om het boek nog voor het hoogseizoen op de plank te hebben liggen. Mailtjes vliegen over en weer: vind je dit okee, kan het zo, wat vind je van dat papier, wachten op het inkleuren van de schetsen, etc.

Met dat alles in het achterhoofd zat ik te kijken. De lichten gingen uit, de muziek begon, en als ik nog nagels had gebeten, had ik er op dat moment beslist een paar afgeknaagd.
Toen ik de wereldbol zag verschijnen, werd ik rustiger. Okee, dacht ik, de titel zit goed, die is raak. Ik kan nu nog niet verklappen wat de titel is, maar dat ie goed is, kan ik wel zeggen. Daarna zag ik India op het scherm verschijnen, Afrika, de Noordpool en een zalig eiland met palmbomen en witte stranden.

Na afloop ben ik blijven zitten. Ik zag de koepel leegstromen, stuurde een mailtje naar m'n uitgever dat ik het gevoel had dat we goed zaten met wat we hebben en deed nog een suggestie voor de cover. En toen was het tijd om alles te laten bezinken.
Kloink.
En nog een keer kloink.
Het was nogal een intens moment zal ik maar zeggen.
Zo'n moment dat alles samenvalt.
Zo'n moment dat je volstroomt omdat je meer dan leeg was.
Een moment dat verder reikt dan materie, verder dan het uiterste puntje van mijn vingers of mijn tenen.
Da's verdomd mooie koek kan ik u vertellen.
En daar, in die koepel, kon het me heel even niet schelen of die koek ook lekker gevonden zou worden door anderen. Het was míjn koek namelijk. Zelf gebakken, zelf gekneed, mee gestoeid, op gevloekt, om gehuild, moe van geweest, gevuld met ingrediënten die ik niet kende, de koek die ik in liet zakken en waarmee ik opnieuw begon, alles onder leiding van een zeer begripvolle en geduldige uitgever en redactrice.

Ik ging nog net niet als laatste de koepel uit. Ik zette mijn zonnebril op. Niemand hoefde te zien dat ik volgelopen was.

andere koek

Pasen is voorbij, we hebben een koning en het is mei.
Er is één boek af, en het volgende laat even op zich wachten.
Dat kan niet anders, want mijn koek is op.
Ik zit verdwaasd aan wat kruimeltjes te plukken, hier een daar een pluisje weg te blazen, en verder komt er niet zoveel uit hoofd en hand.
Ook hier op dit blog is de koek op. Er wordt wel weer een nieuwe gebakken, ooit, in een ander smaakje wellicht, ach, dat weet ik allemaal nog niet. Ik heb denktijd en stilte nodig, en daarna ziet u me vanzelf wel weer verschijnen.
Tot dan!

heb ik iets gemist?

Uhm, is het al Pasen geweest, eigenlijk?

zodat u een beetje beeld heeft...

vogelnestjeshaar

'blij uit het ei' nagels

voorleespret met Breet op bed

gezond ommetje

waslijn vol verhalen





I

Zojuist een documentaire gezien van Marina Abramovic, performance kunstenaar.
Ik kende haar werk niet, maar werd vanmorgen op een klein filmpje van haar gewezen door mijn lieve Danseres tijdens het drinken van een kopje koffie in ons geliefde etablissement.
Nadat ik de uren daarna lang genoeg werkontwijkend gedrag had vertoond en me eindelijk in mijn atelier opsloot om aan de slag te gaan, zocht ik Abramovic nog eens even op en belandde ik in onderstaande documentaire. Ik zag dat het me nog eens 2 uur zou kosten om het af te kijken, maar besloot het mezelf maar gewoon te gunnen, en o men, wat is het dat waard geweest.

http://cultuurgids.avro.nl/front/detailcloseup.html?item=8276184

De tranen liepen me over de wangen, vooral aan het eind van de docu en ik dacht: wat als ik tegenover die vrouw gezeten had daar in New York in het MOMA, wat had ík daar onder ogen willen zien, en ben ik anno hier en nu in staat en/of moedig genoeg om dat zelf te doen.
Een diepe zucht.
Ik weet het niet.

Och.

Mocht je 2 uurtjes over hebben, ga dan ook gewoon eens kijken.
Hoeft niet, mag.
Zie maar wat je doet.

Een paar quotes die ik opgeschreven heb en straks uit ga printen en aan de muur ga hangen:

-Je moet jezelf leeg maken om in het hier en nu aanwezig te kunnen zijn
-Een kunstenaar is een strijder
-Je moet de vastbeslotenheid en het doorzettingsvermogen hebben om baas te worden over een nieuw territorium, maar ook over jezelf en over je eigen zwakheden
- It's a state of mind, so, wait and see.

halverwege

Ben heel even boven water om adem te halen.
Woensdagmiddag om 14.45 uur heb ik m'n manuscript ingeleverd van boek nummer 1.
Vandaag kuis ik mijn atelier waarin ik me de afgelopen anderhalve week heb opgesloten, en morgen ga ik aan boek nummer 2 beginnen.
Een en ander vergt een grote focus, en daar hoort bij dat ik me niet op het sociale vlak begeef, geen blog bijhoud en behoorlijk afwezig ben bij kassa's, gesprekken, en het allergrootste nadeel: thuis.
Er zijn momenten dat ik me afvraag of dit allemaal wel zin heeft, maar me bezighouden met die vraag levert geen beter boek op. Dus ja, het heeft in mijn ogen zin. En het vraagt offers. Waarmee ik niet beweer dat het goed is wat ik doe. Het levert in ieder geval wel 2 boeken op die met man en macht eind april en eind mei klaar zijn en in het Dolfinarium komen te liggen. Niet alleen voor mij een klus, maar evengoed voor iedereen die erbij betrokken is.
Super tof dat dat kan!
En vanavond een workshop over ademhalen, want dat moet ik blijven doen. Liefst met zorg en aandacht. Even een flinke teug nemen voor de volgende onderdompeling.

uitzicht

'Zeg, heb jij het nummer van je uitgever nog?' vroeg de accountant fijntjes.
Ik zat op zijn kantoor met een boodschappentas vol administratie, ongeordende mappen, halve afspraken, enge offertes en beduimelde bonnetjes om me heen.

'Je hebt een ontzorger nodig,' was de opmerking van een vriend die ik na het bezoek om raad vroeg.
'Heb jij tijd?' vroeg ik.
'Lijkt me leuk en buitengewoon gezellig met jou, maar nee, ik heb geen tijd,' zei hij.
'Waar haal ik dan een ontzorger vandaan?' vroeg ik.
'Je uitgever?' opperde hij voorzichtig.

'Wat wil je eigenlijk bewijzen met dit hele gedoe?' vroeg een lieve vriendin.
Gosj, ja, wat wilde ik bewijzen. Ik weet het niet. Ik was voor mijn gevoel helemaal niet bezig met iets te bewijzen. Ik was alleen maar bezig voor een goed produkt te zorgen en ik dacht dat ik degene was die dat het beste zou kunnen. Gek werd ik er wel van, maar a la, ik werd wel vaker gek van dingen.

'Gaat het wel goed met je?' vroeg moedertjelief bezorgd.
'Tuurlijk wel,' hikte ik, met mijn nog brandende sigaret een nieuwe aanstekend.

'Deze reep chocola is tot eind april houdbaar. Ik bewaar hem speciaal voor jou,' schreef een schat van een oude vriend van me.
'Druk,' mailde ik. Vervolgens zat ik in totale lamgeslagenheid naar het computerscherm te staren. Denken, zweet op de kop, zuchten, rennen als een kip zonder kop van het een naar het ander.

Dus toog ik al met al 10 dagen geleden voor een gesprek naar mijn uitgever, hetgeen afgelopen donderdag beklonken is met een hernieuwde samenwerking.
En man, wat viel er toen een last van me af. Tien kilo lichter voelde het, alsof de wereld niet meer drukte, maar blies.

'Godzijdank,' zei een vriendin die op bezoek was bij een verjaardagsfeestje waarop ik me ook bevond. 'Ik maakte me oprecht zorgen over je.'

Waarmee ik maar wil aangeven dat de mensen om me heen eerder in de gaten hadden wat het beste voor me was, dan ik.
Wat was het een strijd om in te zien dat ik niet alles kan.
En wat was het moeilijk voor me om in te zien dat ik het beste functioneer als ik alleen maar creatief hoef te zijn. Dat mijn zicht vertroebelt als het om zaken gaat.
Dat mijn kracht en passie in de creatie ligt, en niet in het maken van afspraken en het regelen van cont(r)acten. Wat een geworstel was het, wat een gepeins en gedoe.

Vanaf nu weet ik precies wat een uitgever voor je doet.
Een uitgever ontzorgt, en man, wat is dat heerlijk!
Ieder zijn vak. Boeken schrijven en uitgeven zijn 2 heel verschillende dingen.
Ik ben er achter gekomen dat ik ze niet wil combineren.
Ik kan niet alles, en zeker niet op zo'n korte termijn.
Dus.

En ja, nu zijn alleen de dode lijnen er nog.
Heftige deadlines, waar veel concentratie voor nodig is.
Ik heb me verschanst in mijn atelier: brood gehaald, sap, een fles wijn, tulpjes en shampoo.
De joggingbroek ligt klaar, dikke sokken en de zelfgebreide afschuwelijk mislukte trui ook.
Ik kom voorlopig mijn atelier niet meer uit, alleen voor de hoogst noodzakelijke dingen.
Mocht u in de loop van deze week een grommend klein monstertje uit uw computer horen komen, dan zou ik dat wel eens kunnen zijn...