BUIKJE

Gisteren had ik een spijkerbroek met drukknopen aan, maar vandaag niet. En weet je waarom niet? Omdat die malle drukknopen zomaar open vlogen. Daar hoefde ik niets seciaals voor te doen. Eén keer ademhalen was voldoende om de boel te laten springen.
Dat komt, ik heb een beetje een buikje. Zo'n buikje dat vrouwen krigen als ze een bepaalde leeftijd hebben bereikt. En buikjes ben ik niet gewend.
Ik ben mijn hele leven vrjwel buikloos geweest, of nou ja, buikloos, ik had wel een buik natuurlijk, maar niet zo'n hangerige, kwabberige, futloze als nu.
Ik vrees dat het door de kroketten, de chips en de bubblicious strawberry splash komt.
Dus toog ik vanmorgen met hoogrode konen naar de sportschool.
'Dit moet weer strak,' mompelde ik en wees een beetje naar het rampgebied.
'Aha,' zei een meisje met rode krullen en een waanzinnig jaloersmakende strakke buik.
'En dan wil ik ook wel meer conditie. En ik wil niet in een groepje en waarschijnlijk ga ik het geen scheet aan vinden, dus wil ik het binnen twee maanden geregeld hebben allemaal.'
Het meisje lachte en haalde een map tevoorschijn. 'Ik wil het liefst een afspraak met u maken,' zei ze. 'Daarin kunt u al uw wensen kenbaar maken en dan kijken wij of we er een programma op los kunnen laten. U krijgt een hartmeter om, en u moet een handdoekje meenemen, en als we dan weten wat het beste programma voor u is, dan zetten we dat op een stick en dan gaat alles verder vanzelf.'
Laten we wel wezen dames en heren, ik kijk hier niet naar uit. Ik doe liever een potje tennis in de buitenlucht dan dat ik mezelf in zo'n suffe sportzaal in het zweet sta te werken. Maar goed, ik heb het nog nooit geprobeerd, dus eigenlijk heb ik geen recht van spreken. Dus sta ik morgenochtend om acht uur in sportkleding klaar voor een kennismakingsrondje. 't Zal mij benieuwen...