Wat ik zag:
Een buuf op de fiets -geconcentreerde blik in de ogen, het stuur krampachtig in de handen- een stoep die niet meer te onderscheiden is van weg of tuin, twee kindjes op een slee, een eend op het wit, gaten in het water, ronddobberende koploze zwanen, bejaste hondjes, dik ingepakte mensen.
Wat ik deed:
Ik wandelde, luisterde naar gedempte geluiden, gooide pas na een half uur twee sneeuwballen, één tegen een muur en één tegen een container.
Toen had ik sneeuw in mijn mouw en dat was koud en nat.
Wat ik dacht:
Hoe schrijf ik over sneeuw, over wat het met me doet, over hoe blij ik daardoor altijd word en over hoe een sneeuwbui meteen ook een pijnlijke graadmeter is voor mijn leeftijd. Ik bedoel, zodra ik door het hout spiek en sneeuw zie, golft er een gelukzalige, kinderlijke opwinding door me heen. Mijn primaire reactie is er een van naar buiten willen, van joechei toedeloejokie nog an toe het sneeuwt, laten we een sneeuwpop maken en ballen gooien en de slee achter de auto aan binden en spelen, maar mijn secundaire reactie laat me bedenken dat ik eerst wil douchen, dan iets wil eten, en nog op moet ruimen en de was op moet hangen, en zo smelt het verlangen naar die sneeuw dan vlokje voor vlokje weg. En volgens mij is dat de schuld van leeftijd en ouder worden.
Wat ik voortaan ga doen:
Ongewassen de sneeuw in, desnoods bloot. 's Nachts de wekker zetten om in maagdelijk wit sneeuw rond te struinen, op de slee zitten en net zo lang wachten tot iemand me een ommetje wil trekken. Filmpje maken van kids in de sneeuw, foto's dan ook maar meteen, tóch een sneeuwpop maken (of een sneeuwmeermin, of een sneeuwdraak), en als niemand me wil helpen, dan gewoon alleen.
En naar de zandverstuiving gaan om te wandelen. En naar het station gaan om verkleumde gestrande reizigers op te halen en ze mee naar huis te nemen voor een warm kopje thee of chocolademelk. En een iglo bouwen.
Update:
Dochter van 13 belde net dat ze een bunker aan het bouwen was. Dat ze al twaalf dozen met sneeuw had gestapeld. Kijk. Dat bedoel ik. Een kind! Een zalig, heerlijk jong kind!
6 opmerkingen:
Gestrande reizigers mee naar huis nemen ? Ik voel me nu een mega egoïst want dat zou nog niet in me opkomen echt niet. De rest wel ik ga wel een keer een sneeuwpop met je maken als ik waterdichte handschoenen heb dan...
Leuk!
Kijk, dat is nog eens een goed voornemen.
Ik voel me elke keer dat het sneeuwt ook weer een ouwe taart, omdat ik mopper over "gladheid" en "kou" ipv er gewoon lekker in te gaan spelen en ervan te genieten!
En ga jij daar dan ook in zitten, in die bunker?!
@Nicole: Neeee joh, ik ging toch al in het konijnenhok!
Ha! in je nakie 's nachts op de sneeuw...? Dan hoef je vast niet al te lang te wachten voordat iemand het touwtje van de slee in handen neemt....! ;-)
Een reactie posten