Stond ik vandaag in het kader van 'aandacht voor het cito-kind' te koukleumen op het schoolplein, keek ik door een raam naar binnen, zag ik daar een stel dames op leeftijd in een kringetje staan. Ze hielden elkaars handen vast en deden stapjes naar links, naar rechts, naar voren, de handen omhoog, buiging door de knieën en hóppa, hetzelfde riedeltje nog een keer. Jemig, volksdansen, dacht ik, hoe oud moet je zijn om dat leuk te gaan vinden. Ik denk niet dat als ik oud ben ooit ga volksdansen.
Toen maakte een vrouw zich los uit de kring, dook in een tas en haalde er iets tevoorschijn of ze deed er iets in, dat kon ik niet goed zien. Ze zag me staren en zwaaide naar me, een big smile op haar gezicht. Nou ja, er is er in ieder geval één die het leuk vindt, dacht ik.
3 opmerkingen:
Oei, sterke jaren zeventig-associaties bij volksdansen. Maar hele volksstammen schijnen het leuk te vinden/gevonden te hebben. Idem voor line dancing: is ook stapje naar de ene kant en stapje naar de andere kant. Agge mar leut het.
Beter volksdansen dan line-dancing, niet?
Hm, dat zou me nou mateloos intrigeren.... wat dééd ze nou in of uit haar tas?????
Kun je 't niet effe vragen? Ben ik ook weer gerust :-).
Een reactie posten