apart dagje

   'Gaat u alvast maar het kamertje in,' zei een vriendelijke assistente van de tandarts. De deur stond uitnodigend open. Ik zag een steriel ingepakte andere assistente staan die een hele hoop eng gereedschap klaarlegde.
   'Neuh,' zei ik, 'ik ga daar pas naar binnen als 't echt niet anders kan.'
   'O ja, er moet nog even een fotootje gemaakt worden,' herinnerde de vriendelijke dame zich. 'Kunnen die oorbellen uit?'
   'Uhm, nee,' zei ik.
   'Echt niet?'
   'Ze zitten er al jaren in. Ik weet niet hoe die dingen werken. Of jullie moeten me helpen.'
   'Laat maar,' zei ze en nam de foto met oorbellen en al.
Goed.
Toen moest ik dan toch dat kamertje in. En toen gebeurde het. Ik ging liggen op die stoel en wachtte op het bonken van mijn hart, het trillen van mijn spieren, de klamme handjes en de tranen die altijd als vanzelf uit mijn ogen druppelen bij zulk soort enge aangelegenheden. Ik wachtte en wachtte, en toen de tandarts het implantaat er in had gejenst en al lang en breed aan het hechten was, wachtte ik nog steeds.
   'Wat ben je rustig,' zei de steriele assistente verbaasd. 'Zoveel verschil met de vorige keer. Toen zat je te shaken in de stoel.'
   'Ja,' zei ik, voor zover ik kon praten met die hechtset in m'n bakkes. 'Ik snap het ook niet. Ik was helemaal niet zenuwachtig.'
   'Lekker toch,' zei ze.
   'Ja,' zei ik, 'heul fijn.'
Niet veel later mikte ik een brufen bruis in een glas water en legde ik een perenijsje tegen mijn wang. Daarna kocht ik nog een opeltje corsa en 's avonds lag ik vroeg in bed om een beetje bij te slapen van alles.