Ja.
Dus.
En dan trek ik me opeens het onrecht van de wereld zo vreselijk aan.
Dan kijk ik naar documentaires over verslaafde en dakloze jongeren in een meer dan koud Rusland, naar honderden gravende mensen in Madagascar die voor minder dan een euro per dag op zoek zijn naar saffieren, en hoor ik van Ketut uit Ubud dat hij elke dag maar weer moet afwachten of er iets te verdienen valt. Geen opleiding, geen geld, geen baan, geen toekomst, maar wel verantwoordelijkheden voor een gezin dat moet eten.
Dat zijn momenten die ik voel tot in mijn tenen.
Dat zijn momenten waarop ik de hele kapitalistische wereld zou willen verbeteren. Veranderen. Dat zijn de momenten waarop ik langer kijk naar foto's van mensen die zich inzetten voor goede zaken. Greenpeace, Terre des Hommes, Warchild, Unicef, vrijwilligers in derde wereldlanden, straatwerkers, noem maar op, ik geef maar even een willekeurige opsomming.
Dan sta ik opeens tegen m'n kinderen te razen en ga ik uit mijn dak als ze water verspillen of de lichten aan laten staan, dan bewaar ik opeens alle etensrestjes en oude boterhammen en vind ik dat we ze op moeten eten, ook al hou ik daar niet van en krijg ik het zelf niet eens voor mekaar om aan kliekjesdag te doen, dan ben ik boos op alles en iedereen, inclusief mezelf, omdat we alsmaar meer willen hebben terwijl we eigenlijk al zo verschrikkelijk veel van alles hebben hier in Europa.
Dat zijn momenten waarop ik me machteloos voel, waarop ik even niet weet hoe ik het verschil kan maken.
Dat zijn momenten waarop ik wou dat het anders was.
Anders en beter voor iedereen.
Ik een beetje minder en zij een beetje meer.
'Maar het voelt als een druppel op een gloeiende plaat, mama,' zei Dochter, die schrok van mijn felle betoog.
'Ja,' zei ik, 'dat herken ik. Zo voelt het ook. Maar ieder druppeltje is er één.'
Maar terwijl ik het zeg, twijfel ik er aan. Want ik weet niet of het uitmaakt. Ik weet niet of druppeltjes op een gloeiende plaat kunnen blijven liggen. Misschien verdampen ze wel waar je bij staat.
4 opmerkingen:
Als er veel druppeltjes vallen, koelt de plaat langzaam maar zeker af. En dán blijft het wel liggen. Soms lijkt het dat we hier in NL in het oog van de storm leven..
Dat gevoel van mateloze machteloosheid, ja ik ken en herken dat!
Dat gevoel met veel emotioneel geweld een deuk in een rubberen muur te slaan. Nog voor je je omdraait is de deuk al niets meer te zien. Maar als niemand zich nooit over dit soort zaken opwindt, gebeurt er nooit iets. Laat je omgeving maar even naar het gesis van die ene druppel luisteren.
Al is hetballeen maar at je meer mensen bewust maakt van hoe het zou moeten. Dat scheelt wel denk ik.
Ik heb ooit geleerd dat 10 druppels 1 cc is (of waren het er 20) however.....kijk, en dat telt lekker aan.....! Ik druppel mee!
Een reactie posten