tap, tap, tap, met de vingers op de tafel, en nu?

Zo.
Drie van de vier kinderen zijn weer begonnen met school, dus kan ik met een gerust hart m'n atelier weer in om m'n schrijvende leven op te pakken. Zo'n zomervakantie is leuk, maar het houdt me verschrikkelijk van het schrijven af. Maar nu ik eenmaal kan beginnen, iets waar ik naar snakte, kan ik mijn draai niet vinden, snotdosie nog an toe.
De stoel zit me niet lekker meer, hij prikt en is te blauw, binnen is zo vreselijk binnen ineens, de muren zijn te muurs en ik vind het eigenlijk te donker in deze ruimte. En als ik dan toch zo bezig ben, dan vind ik dat ik hier te eenzaam zit, en ik maak me zorgen over mijn schrijfpassie, dat het misschien wel weg is, zomaar, en dat ik de verhalen niet meer te pakken kan krijgen, en ik vraag me af hoe het nou verder allemaal moet en waarom en hoe lang nog en waartoe, waarheen.
Al dat soort gedachten overspoelen me, en dan zie ik alleen nog maar een groot, donker, vochtig onoverzichtelijk grenzeloos bos voor me, waarin ik verdwaal en waaruit ik absoluut gered moet worden, liefst door een strakke knappe prins die me de hemel op aarde belooft en die me zegt wat ik moet doen en waarom en hoe lang en waarom, daarom.
U moet weten, ik houd niet van bos. Echt niet. Ik hou van ruimte, weilanden en water, uitzicht en wind, en niet van bos. Behalve als het bos vermomd is in een bos bloemen, liefst speciaal voor mij geplukt aan de kant van de weg. Klaprozen, gele zooi, bruine sprieten, blauwe dingen, maakt mij niet uit.
Of zal ik een gewone baan gaan zoeken, dat denk ik nu, dat denk ik heel hard vandaag, een gewone baan met collega's met werk dat in één klap te overzien is, of zal ik stiekempjes de auto pakken, of de fiets, om de wind door mijn haren te laten wapperen in de hoop weer fris te kunnen kijken naar wat er komt of eigenlijk allemaal al is...