Jemig, jemig, jemig hee.
Wat is het toch af en toe een strijd om tot schrijven te komen.
Er zijn zoveel dingen die me er van af houden.
Iedere dag weer moet ik een weg afleggen om tot inspiratie te komen, iedere dag weer is het afwachten of ik wel de goede flow te pakken krijg.
Het is geen klagen, begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk om te doen, maar af en toe ben ik gewoon te moe en zit mijn hoofd te vol om de weg naar het verhaal weer te gaan.
Het is hard werken om mezelf elke dag weer bij de les te houden. Ik ben mijn eigen coach, mijn eigen motivator, ik ben degene die voor een stok achter mijn eigen deur moet zorgen.
Maar!
Soms wil ik geen stok, maar een lekkere fijne zachte handdoek waar ik me in kan wikkelen, waar ik tegen aan kan leunen als het me teveel wordt. Maar van handdoeken worden geen boeken gemaakt. Van stokken ook niet. Boeken worden gemaakt met behulp van vertrouwen, passie, zweet, inspiratie, tijd, inzicht, overgave, fantasie, herinneringen, techniek, muziek, computers, informatie en doorzettingsvermogen. En er zijn vast nog wel meer ingredienten op te noemen, zoals daar bijvoorbeeld de meer wereldse geneugten zijn zoals kauwgom, water, sigaretten, chips, drop, mentos, crackers, pesto en kaas. Of sap, wijn, koffie en/of thee. Of wat dan ook. Niet alles tegelijk natuurlijk, en ook niet alles elke dag.
Als ik zo doorga wordt het een raar lijstje.
Fotootje dan maar?
2 opmerkingen:
Dus met je hoofd op tafel liggen, geeft je inspiratie?
Weet je, het maakt maar (weer) eens duidelijk dat het schrijven niet louter en alleen (of uberhaupt?) bestaat uit een mooie tafel voor een raam met zonlicht en een dromerig uitzicht met daarop geplaatst een modern appelding slash ouderwetste typemachien (haal door wat niet van toepassing is). Maar dat het gewoon Hard Werken is.
Ofzo. Toch.
Een reactie posten