nog geen eens niet eens

In plaats van Sinterklaas te vieren gisteravond keken we alles is liefde, hadden we de haard aan en dronken de Kale en ik Irish coffee, en de Amazone en de Puber warme chocolademelk met slagroom.
De film was afgelopen, de kinders waren naar boven en ik zat met de Kale nog wat na te snoezelen toen opeens het licht buiten veranderde. Van gewoon donker werd het een soort van gelig, en ik zag een rokerig wit waas voor de ramen wolken.
'Huh?' zei ik.
'Wat,' zei de Kale.
''Is er brand of zo buiten?' Ik stond op om polshoogte te nemen en zag tot mijn verbazing dat het sneeuwde, en niet zo'n beetje ook.
'Joepie,' riep ik, en toen wilde ik eigenlijk naar buiten om daar als een idioot rond te struinen, met de armen wijd en een beetje joelend en zo, maar de wind die de vlokken als een dolle vooruit joeg deed me toch maar binnen blijven en mijn bedje opzoeken.
De luxaflex mocht niet dicht, natuurlijk mocht die niet dicht, want ik wilde de hele nacht kijken naar die vallende sneeuw en de boel in de gaten houden en genieten en vol verwachting mijn hart laten kloppen en liefst meteen alvast langlaufskies reserveren in Vierhouten om een loipe te doen in het weekend en en en en...
Nog geen 5 minuten later sliep ik, en de hele nacht ging geruisloos aan mij voorbij. Ik werd wakker toen de wereld wit was, dronk een kopje thee, at een beschuitje, modderde me naar yoga, zette mijn schoenen op de mat om uit te druipen, rekte en strekte en zuchtte en luisterde naar de juf die weer allemaal wijze dingen zei. Daarna dronk ik koffie en 's middags wandelde ik met Puber langs de waterkant en kreeg ik sneeuwballen in mijn nek en op mijn kont. Ik had natte sokken toen ik thuiskwam en nu staan mijn uggs te drogen onder de verwarming en heb ik een halve reep pure chocola met hazelnoten op en heb ik nog geen eens niet eens skies gereserveerd in Vierhouten.