APPELTJE EITJE

Goed.
Stond ik daar dus om acht uur startklaar, met de slaap nog in de ogen,
moest ik een hartdinges om, even een praatje maken en een conditietestje doen.
Eitje, vond ik, want: niet moe en geen enkel drupke zweet.
Daarna maakte een sportmeneer een pracht van een schema voor me, met 45 minuten cardiotraining en een kwartiertje krachtgedoe. Dat cardio-en was leuk, dat was zweten en puffen en steppen en schaatsen en zo, maar dat krachtgedoe, dat was niet wat. Dus wist ik na afloop niet of ik door zou gaan. Daar waren ze erg van geschrokken, zo erg dat ik meteen een tweede gratis proefles kreeg aangeboden. Die hoefde ik niet, want ik ging dat allemaal niet doen en zo.
Dus ging ik naar huis om te douchen, zonder vervolgafspraak.
Kleede ik me uit, zag ik dat ik dat hartgeval nog om had. Het meisje van de balie had het al gezegd: nu zit ie nog strak, maar straks merk je niet meer dat je 'm om hebt.
Dus moest ik terug.
En toen ben ik zomaar overstag gegaan.
Dus moet ik nu drie maanden lang onbeperkt spareribs eten. Sporten, bedoel ik.
En dan ben ik weer helemaal goed.
Eitje!

BUIKJE

Gisteren had ik een spijkerbroek met drukknopen aan, maar vandaag niet. En weet je waarom niet? Omdat die malle drukknopen zomaar open vlogen. Daar hoefde ik niets seciaals voor te doen. Eén keer ademhalen was voldoende om de boel te laten springen.
Dat komt, ik heb een beetje een buikje. Zo'n buikje dat vrouwen krigen als ze een bepaalde leeftijd hebben bereikt. En buikjes ben ik niet gewend.
Ik ben mijn hele leven vrjwel buikloos geweest, of nou ja, buikloos, ik had wel een buik natuurlijk, maar niet zo'n hangerige, kwabberige, futloze als nu.
Ik vrees dat het door de kroketten, de chips en de bubblicious strawberry splash komt.
Dus toog ik vanmorgen met hoogrode konen naar de sportschool.
'Dit moet weer strak,' mompelde ik en wees een beetje naar het rampgebied.
'Aha,' zei een meisje met rode krullen en een waanzinnig jaloersmakende strakke buik.
'En dan wil ik ook wel meer conditie. En ik wil niet in een groepje en waarschijnlijk ga ik het geen scheet aan vinden, dus wil ik het binnen twee maanden geregeld hebben allemaal.'
Het meisje lachte en haalde een map tevoorschijn. 'Ik wil het liefst een afspraak met u maken,' zei ze. 'Daarin kunt u al uw wensen kenbaar maken en dan kijken wij of we er een programma op los kunnen laten. U krijgt een hartmeter om, en u moet een handdoekje meenemen, en als we dan weten wat het beste programma voor u is, dan zetten we dat op een stick en dan gaat alles verder vanzelf.'
Laten we wel wezen dames en heren, ik kijk hier niet naar uit. Ik doe liever een potje tennis in de buitenlucht dan dat ik mezelf in zo'n suffe sportzaal in het zweet sta te werken. Maar goed, ik heb het nog nooit geprobeerd, dus eigenlijk heb ik geen recht van spreken. Dus sta ik morgenochtend om acht uur in sportkleding klaar voor een kennismakingsrondje. 't Zal mij benieuwen...

KARWEI

Daar zit ik weer.

Wéér achter mijn computer,
alleen.
Niemand om me heen,
echt helemaal alleen.
Ik vraag me af waar ik het allemaal voor doe.
Er is namelijk geen hond die me om een boek smeekt,
behalve de uitgever,
omdat ie een plan heeft en er dingen klaar moeten,
maar goed verkopen ho maar.
Dag in, dag uit probeer ik te schrijven,
van half tien tot drie.
met m'n snufferd voor die stomme PC.
Het voelt soms zo zinloos,
zo belachelijk,
zo abnormaal
en eenzaam.
Het is moeilijk dit soort dingen niet te denken,
maar het overvalt me de laatste tijd steeds vaker.
Vincent van Gogh,
ik denk opeens aan Vincent van Gogh.
Die man is ook alsmaar doorgegaan zonder dat ie zijn werk verkocht.
Pas toen ie dood was, begreep men dat ie goed was.
Niet dat ik mezelf wil vergelijken met Vincent,
dat niet, dat nooit,
maar ik kan wel een beetje begrijpen hoe hij zich moet hebben gevoeld.
Het voelt zo langzamerhand belachelijk om zoveel tijd te investeren
in die lettertjes, in die verhalen,
in de wirwar in mijn hoofd.
Waarom toch, denk ik zo vaak,
waarom doe ik dit?
Waarom doe ik dit elke dag maar weer,
dat gehang en gewurg in eenzaamheid terwijl ik zo van mensen houd...

Er zit een wens achter, een verlangen,
een diep verlangen naar een bestseller, naar waardering, naar
een herdruk, niet één, niet twee, maar gelijk ook meer dan vijf.
Naar vraag, naar bedelen om alsjeblieft alsjeblieft nog een boek van mij.

Op een dag, houd ik mezelf voor,
op een dag gebeurt het.
Het komt wel, denk ik steeds,
als ik maar hard genoeg werk,
als ik maar door blijf doen,
blijf vertrouwen,
geen negatieve gedachten toelaat,
in mezelf blijf geloven.

Maar wat een karwei af en toe,
al die positiviteit,
al dat geloven,
dat moed houden.
O, dat afschuwelijke, uitdagende, moeilijke,
leerzame,verhelderende, verwarrende
schrijven toch ook!

Snelweggeruis

Het geraas van de snelweg klinkt net als het ruisen van de zee...

BIJNA VAKANTIE

Nog een paar dagen en dan gaan we lekker weer naar Terschelling met zowat het hele gezin. Het kind van negentien gaat niet mee, die gaat groot lopen doen in zijn uppie. En de kat en de konijnen voeren, de krant uit de bus halen om die vervolgens ongelezen in de bak te mikken, en vast nog veel meer dingen die ik allemaal niet mag weten. Wel, hij doet maar, ik vind het best. Als het huis er nog maar staat als we terugkomen, en liefst nog netter als dat we het achtergelaten hebben.
Maar dat zal wel niet lukken.
Nah ja. Boeie!
Zodra ik de weg naar Harlingen ruik, interesseert niets me meer.
Dan ben ik weg.
En hoé!

ZORGEN VOOR KINDEREN

kinderen,

zorgen dat ze leuke mensen worden
zorgen dat ze hun mannetje staan
zorgen dat ze niet ziek worden
zorgen dat ze gezond te eten krijgen
zorgen dat hun thuis een veilige haven is
zorgen dat we in contact blijven met elkaar
zorgen dat we ze blijven begrijpen
zorgen voor een goede communicatie
zorgen dat ze eerlijk zijn en blijven
zorgen dat ze iets doen waar ze blij en gelukkig van worden
zorgen dat ze zin in het leven hebben
zorgen dat ze leren dat er meer is op de wereld dan alleen zij
zorgen dat ze in zichzelf geloven
zorgen dat ze genieten
zorgen dat ze tegen de bij tijd en wijle harde maatschappij kunnen
zorgen dat we hun kwaliteiten benoemen
zorgen dat ze een steentje bijdragen
zorgen, zorgen, zorgen voor...

DONDERWOLK

Voor de goede orde en voor de mensen die bezorgd om me zijn: het gaat wel weer.
Pffffft.
Dat was me nog eens donderwolk zeg!

De foto hierboven is van afgelopen zomer trouwens. Ik was midden op het Wolderwijd en zat in een bootje. Het was raar weer: er was hele harde wind, af en toe waren er slagregens en er waren voortdurend bijzonder hoge golven. Gelukkig zat ik met een heel ervaren team in dat bootje en durfde ik gewoon te genieten van al dat geweld. Tot ik deze donderwolk zag. Ontzagwekkend groot was ie. En onheilspellend donker. De foto is overigens niet door mij gemaakt, maar door een koelbloedige matroos met zeebenen. Há! En nog gewoon met een telefoontje ook. De techniek staat voor niets.

BEZIG

Ik ben in mijn hoofd nog steeds bezig met die mevrouw van gisteren, maar dat verdient ze helemaal niet, want het is een mevrouw die onvolwassen en zeer onbehoorlijk communiceert. Ik heb nog steeds een hoofd dat uit elkaar knalt dus en ik ben nog steeds misselijk.
Ik moet ervoor zorgen dat ik het van me af zet, anders word ik echt ziek en dat wil ik helemaal niet!

VIES ZIEK

Vandaag kreeg ik zomaar een paar onbehoorlijke mensen op mijn pad, met wie absoluut niet te communiceren viel. Het waren mensen, vrouwen, die in no time mijn woorden verdraaiden en me zelfs uit begonnen te schelden. Heel raar, heel onterecht ook.

Ik vraag me echt in alle oprechtheid af wat daar de bedoeling van kan zijn, wat ik er van leren moet.
Vooralsnog heeft het in ieder geval alleen maar tot gevolg dat ik met barstende koppijn en kotsmisselijk in mijn bed lig. Ik reageer nogal vies-ziek op zulk soort akkefietjes namelijk.

SIRENE

Als op maandag precies om 12 uur de sirene gaat, denk ik altijd als eerste aan de kinderen en dat ik bij ze wil zijn. Elke keer weer schrik ik van dat gegil door de lucht en herinner ik me een oorlog die ik helemaal niet ken...

IJZIGE VERHALEN

Zwolle, park Weezenlanden, ijssculpturen.
thema: bijbelse verhalen.

Eerst kwamen Adam en Eva aan de beurt, compleet met vijgenblad en slang. Daarna kwam Noach met zijn boot en daar weer na kwam Jacob met een ladder vol met engelen van ijs.
Toen werden de taferelen wat gruwelijker: een zee van bloed, schedels, sprinkhanen en een laffe kindermoord. Daarna was er een heuse leeuwenkuil met een moedig mannetje er in en daarna was een slapende Samsom aan de beurt, wiens haren werden afgeknipt door een gemene vrouw, Delila geheten. Er was een reus die verslagen werd door een klein menneke en aan het eind hing Jezus aan het kruis met spijkers in zijn handen.
Jongste zoon z'n mond zakte steeds verder open.
Hij vond het smullen, zoveel horror in één hal.