Pagina's

woensdag 21 november 2012

over de kook van pan

Hoorde vandaag een nieuw woord voor een zielige, alleen overgebleven sok: onke sok. Vind ik echt een prachtig woord en het klinkt ook zo leuk in combinatie met sok.
Onke sok.
Die hou ik er in.
Waar ik overigens over de kook van raak en zelf nooit hoop te gaan zeggen: 'het is geen pan,' en dan wordt er mee bedoeld dat iets er niet uitziet. Vreselijke uitdrukking vind ik dat, echt, word ik reuze driftig van. Gewoon niet doen, niet gebruiken in mijn buurt. Iemand een pannenkoek vinden mag, dat kan ik hebben, maar iets geen pan vinden, daar raak ik aangebrand en heetgebakerd van.
O ja, nu ik het toch over aangebrande pannen heb...daar heb ik nog een handig trucje voor: schepje wasmiddel erin, even aan de kook brengen, kwartiertje zachtjes laten doorkoken, vuurtje eronder uit, avondje laten staan en ziedaar, alles weer schoon.

maandag 19 november 2012

3004 = 1

2 oren                       check
1 hart                        check
2 handen                   check
2 voeten                    check
1 navel                      check
1 hoofd                     check
2 billen                      check
1 neus                        check
10 nagels                   check
10 vingers                 check
10 tenen                    check
2 benen                     check
2 knieen                    check

---------------------------------   +
46 dingen

plus nog wat
inwendige zooi         check

en een paar
dingen
die ik vergeten ben
zoals:

polsen                       check
ellebogen                  check
armen                        check
nek                            check
wangen                     check
kin                             check
etc                             check

-------------------------------- +
                                 1001 dingen
                                 1001 gedachten
                                 1001 gevoelens
                                       1 ziel
--------------------------------- +
                                 3004 van heel veel
--------------------------------- +
TOTAAL           1 mens



zondag 18 november 2012

geen pas

'Dóe iets,' zei ik, 'dóe nou toch eens iets. Lopen, fietsen, weet ik veel wat, maar dóe iets.'
'Nee,' zei mijn lijf, 'vandaag doe ik eens niet wat jij wil, vandaag doe ik mijn eigen zin.'
'En dat is?' vroeg ik ongeduldig met mijn vingers op mijn dijbeen tikkend.
'Dat is niks,' zei het.
'Maar niks is zo weinig,' blerde ik. Ik ketste zowat tegen de keukenmuur op van ellende, wilde de hele bliksemse bende wel in elkaar slaan.
'Toch doe ik het zo,' zei m'n lijf, 'ik staak vandaag.'
Dus.
Zit ik hier te zitten en krijg ik nergens beweging in. Ik lijk wel van steen, zo traag, en god, wat heb ik daar een hekel aan.
Alles kost moeite, is zwaar en duurt sowieso te lang of te kort, is niet goed of is al láng geweest.
En het is nog zondag ook, zo'n afschuwelijke zondag waar ik al mijn hele leven gruwelijk de pest aan heb. En ja, de zon schijnt prachtig, en ja, de lucht is blauw, alles is okee, ik heb vrienden, familie, een auto, geld, een huis, vakantieplannen, een tuinslang, we doen aan Sinterklaassurprises, er is muziek en liefde en communicatie en een atelier en ruimte en gezondheid en hagelslag en jam en eieren en het eten staat al fijn te pruttelen en niemand schreeuwt, maar ik zit hier maar gewoon te zitten en niks te doen en passief te zijn zonder de pas er in te krijgen vandaag.
Grrrrrr.





zaterdag 17 november 2012

Tijd gaat snel. Echt!

Vanmorgen zwaaide ik naar een kindertje van 2 tot 4 jaar dat aan de hand van zijn mama naar de intocht van Sinterklaas ging kijken. Die verwachtingsvolle blik van 'm, dat pietenmutsje op zijn hoofd, de haast waarmee hij zich voort wilde bewegen, naar Sinterklaas, toe nou, toe nou mama, loop door, neehee, ik wíl niet naar binnen bij Margriet, ik wil naar Sinterkla-haas, nee, ik doe geen handkus, ik wil lopen mama, kóm. Ik stond zo een beetje voor het raam, blies tóch een handkusje, lekker puh, en dacht aan m'n nog immer ronkende Puber die 't allemaal geen reet kan schelen of die Sint nou komt of niet vandaag.
'Boeien,' mompelde hij toen ik 'm om 13 uur (!) maar es een keer wekte en zei dat de Sint al lang was gekomen en dat ie gitaarles was vergeten en dat de dag al lang doormidden was en dat hij zijn tijd verdeed met slapen, slapen en slapen. Daarna maakte ik dat ik wegkwam omdat ik gewoonweg geen zin had om die Puber doelloos door het huis te zien zwerven, uiteindelijk belandend op de bank, waarschijnlijk, of achter de computer, nog waarschijnlijker, of met de laptop op zijn schoot, het allerwaarschijnlijkst.
O, doe mij nog een kindertje alstublieft. Zo'n lief, leuk klein zacht kindertje dat nog gelooft in Sinterklaas. En in zijn mama, graag.



vrijdag 16 november 2012

hopen, willen, duimen, denken

Gisteren de generale repetitie gehad voor Och, Sinterklaasje toch. Het ging ruk, dus dat gaat helemaal goed komen. Vanaf volgende week dinsdag wordt dit stuk 12 keer opgevoerd voor groep 1 t/m 4 en oooh, wat hoop ik dat we de kindertjes niet in shock brengen met deze voorstelling van Sinterklaas. Ik bedoel, ja, nou ja, hij loopt in pyjama en t-shirt op het toneel rond, zonder handschoenen, op sloffen, en uiteindelijk heeft ie een spijkerbroek aan met een keurige blouse. Geen gezicht eigenlijk, en behoorlijk code doorbrekend, maar goed, nou ja, fingers crossed, het zal wel goed komen. Hoop ik. Wil ik. Duim ik. Denk ik.
De druk van buitenaf om een voorstelling voor volwassenen te spelen werd zo groot dat we er, na een tijdje tegen gestribbeld te hebben, toch in hebben toegestemd dat te doen.
Dus.
Er komt een eenmalige volwassenversie van Och Sinterklaasje toch. De spelers mogen dan helemaal los, microfoontjes blijven aan tijdens het omkleden, etc, en alle clichés mogen wat mij betreft uit de kast worden gehaald. Als we van tevoren allemaal een lekker glas wijn of een Grimbergertje Dubbel nemen, kan de lol niet meer op. Hoop ik. Wil ik. Duim ik. Denk ik.

 


maandag 12 november 2012

gek geworden

Sorry.
Te druk om te schrijven.
Met zoveel dingen bezig, nog zoveel te doen. De dagen rijgen zich aaneen en ik ren. Ik ren door de dagen, doe leuke dingen, doe ook minder leuke dingen, maar die horen er net zo goed bij. De kop zit vol, nieuwe plannen kruipen in mijn brein en ik probeer ze te verwezenlijken.
Zo wil ik onder andere een cursus schrijven gaan organiseren, alleen niet hier in Nederland. Heel ver weg.
In Bali, ja, u raadde het misschien al.
Ik wil kijken hoe ik dat ga doen, en wat de meerwaarde daarvan is.
Ik denk dat het mooi kan worden.
Ik wíl dat het mooi word.
Ik ga er alles aan doen dát het mooi word.
Dat het te realiseren is.
Misschien is het dromen, misschien word het wel realiteit.
Geen idee.
Anyway, vooraleerst ben ik nog bezig met het maken van een Sinterklaasvoorstelling, een combi van toneel en film. Ik speel zelf niet, maar mag twee kanjers regisseren. Erg leuk, erg lachen. Het zijn geweldige spelers die er alles aan doen om de voorstelling tot een succes te maken. Het gaat over Sinterklaas die verliefd is geworden op een nogal veeleisende vrouw. Ik kan er niet te veel over verklappen, helaas, want ik weet niet of er hier kindertjes meelezen.
Vorige week vrijdag hadden we de filmdag, morgen en donderdag nog repeteren, en dan zorgen dat het er staat. Tien keer spelen van 20 november t/m 4 december.
En daarna een promofilmpje maken van 'zo anders dan thuis', m'n eigen voorstelling over Bali en m'n dolfijnenboek, en dan nog Facebook regelen en proberen de voorstelling te verkopen. En toch deel 2 zo langzamerhand proberen te realiseren.
Uhm, Gerard, ik weet dat je af en toe hier leest en hulp hebt aangeboden voor zo'n facebook-ding-pagina-geval. Graag!
Doe je me even een mailtje? info@mevrouwmargriet.nl
En dan wil ik eigenlijk nog een nieuwe website, maar dat is nogal een bedrag en dat heb ik niet zo 1,2,3 voor mekaar.
Plannen, plannen, plannen, ik zei het al.
O ja, ik wil ook nog wel ergens werken.
Echt werken bedoel ik. Met een loon en zo'n strookje.
En studeren, dat wil ik ook nog wel. Iets met Nederlands of schrijven of een verdiepingsgedoetje ergens in.
Help.
Ik denk dat ik niet goed ben.
Ik denk dat ik iets te veel wil vandaag.
Word u al gek van me?
Geeft niks. Ik word het ook van mezelf.

woensdag 7 november 2012

niet niks

Ik val maar meteen met de deur in huis: ik ben vanmiddag naar de Appie Happie gegaan om dierenplaatjes te ruilen. Super debiel, ja, ik weet het, maar kijk, het zat zo, ik was gestrikt. Gestrikt door een vriend van de Kale, ook een kale toevallig, die nu met zijn kont ergens in Turkije op een strandje ligt te liggen, én door onze Danseres die overdag te druk is om zich op dit soort evenementen te begeven, maar intussen wel fanatiek spaarster is.
Grrrr.
Ik had het hart niet om hen te zeggen dat ik dit soort dingetjes niet echt leuk vind en ik daar ook wat te druk voor ben, dus toog ik uiteindelijk vanmiddag om half twee met een nors kijkende Amazone en een dik pak dubbele kaartjes op pad naar de Appie.
'Belachelijk,' mopperde de Amazone, 'het is toch zeker achterlijk dat ik met je mee moet. Ik haat dit soort dingen.'
'Ik ook, pop,' zei ik, 'maar ik heb het ze beloofd.'
'Opgezadeld,' zei de Amazone me, 'ze hebben je er gewoon mee opgezadeld, en nu ben ik ook nog eens de lul.'
'Lief van je dat je me gaat helpen,' zei ik.
Goed.
We kwamen in de Appie.
Alwaar het Druk was.
En er Moeders waren.
En Oude Vrouwtjes, Opa's, Oma's, Oude Mannen en Kindjes.
Met honderden kaartjes en papiertjes met Nummers.
Nummers, Nummers, Nummers en Nummers.
Het was als winkelen op Koopjesdag: graaien en dringen en doen en grijpen.
Griezelig gewoon.
Maar!
De Amazone en ik hebben ons er stoer doorheen geworsteld en Grote Zaken gedaan, en ik kan u vanaf deze plek vol trots melden dat we geslaagd zijn, dames en heren.
Wij zijn Compleet, geheel en al Compleet, zowel voor de Danseres als voor de Vriend.
En dat voelt voldaan kan ik u zeggen.
Vanavond mogen wij met onze poezelige voetjes op de bank rusten in de zalige wetenschap dat De Klus geklaard is. Wij kunnen Trots zijn op onszelf.
Wij hebben iets gedaan waar we vreselijk tegenop zagen, maar we hebben het gedáán.
We hebben ons er doorheen geslagen, hebben mooie momenten meegemaakt en kunnen met een goed gevoel terugkijken op een geslaagde missie.
En dat is niet niks in deze almaar donker wordende dagen, dames en heren, dat is zeer zeker niet niks!

dinsdag 6 november 2012

aan een ramp ontsnapt of dom geweest

Het was nog donker vanmorgen toen ik in de auto stapte om twee vriendinnen naar Schiphol te brengen. Het opgewonden spul eenmaal veilig bij de douane afgeleverd, was ik alweer op weg naar de auto (Row 55, Drawbridge, P1) toen ik personeel van Malaysia Airlines zag lopen. Voor ik wist wat ik precies deed, en vooral waaróm, draaide ik me om en was ik het bord Arrivals aan het checken op Denpasar of Singapore.
Over een half uurtje zou ik mooie Indonesiche mensen kunnen zien, dacht ik, en hop, daar was ik al op weg naar Gate 3.
In plaats van de grote cappucino die ik had besteld, op te drinken, slobberde ik een bijzonder bakkie fantasie. Ik mijmerde over hoe het zou zijn als ik hier stond om Ketut op te wachten, bijvoorbeeld, hoe ik hem Nederland zou laten zien, hoe koud hij het zou hebben hier, hoe m'n hele dolfijnenserie toch doorging en ik daarmee geld en/of mogelijkheden genereerde voor zijn gezin daar, ach, ik mijmerde maar wat voor me uit, een beetje dom misschien, of kinderachtig, belachelijk ook wel, ik weet niet, het was gewoon nog vroeg en Schiphol ging met me op de loop.
Anyway, zo in gedachten verzonken keek ik naar een meisje op gympen dat rondliep met een koptelefoon op haar hoofd. Een leuk ding was het, haar blonde haar in een slordige knot achterop haar hoofd geplakt. Ze stapte op alle wachtende mensen af, en aan hoe ze haar mond bewoog, kon ik zien dat ze begon met de vraag: mag ik u iets vragen? Ze was steeds kort in gesprek met diegene en na een stuk of 5 mensen gesproken te hebben, liep ze een beetje weg en sprak ze iets in in één of ander microfoontje. Dat proces herhaalde zich een aantal keer.
Zij scant mensen, dacht ik opeens, ze scant ze ergens voor, en met dat ik dat dacht, zag ik een camera voorbij vliegen, hóp, op een meneer af die ze zojuist gesproken had.
Och nee, Hello Goodbye natuurlijk, dacht ik. Ik speurde om me heen om te kijken of ik Joris Linssen zag, en ja hoor, daar stond hij, niet heel ver van me vandaan.
Opeens kreeg ik het Spaans benauwd.
Oh shit, dacht ik, niet naar mij komen, niet naar mij, alsjeblieft, kom niet naar mij. Ik wil niet betrapt worden tijdens het wachten op niemand, ik wil niet dat televisiekijkend Nederland weet dat ik hier vandaag gewoon maar wat sta te staan, verzonken in gedachten, verloren in fantasie.
Ik wist niet hoe snel ik af moest rekenen en ongezien moest verdwijnen. Ik dook achter een pilaar, wachtte een paar seconden en toen ik het vermoeden had dat het meisje, al dan niet per ongeluk, een paar stappen naar me toe deed, draaide ik me razendsnel om en liep ik weg.
Niet kijken, niet kijken, dacht ik, doorlopen en wegwezen, mind your step, mind your step.
Eenmaal in de auto en weer volledig bij zinnen, bedacht ik dat het eigenlijk best mooie reclame voor m'n boek had kunnen zijn, zo'n mijmerende, zich enigszins miskend voelende schrijfster die willens en wetens wacht op niets of niemand, daar in de vroegte, in die langzaam op gang komende aankomsthal.






maandag 5 november 2012

morgen hopelijk weer iets makkelijks

Van stil achter mijn bureau zitten krijg ik geen inspiratie om te schrijven, dat weet ik nu heel zeker. Ik moet iets meemaken, maakt niet uit wát, maar alleen maar in mijn eentje een beetje met mezelf zitten is niet bevorderlijk voor mijn fantasie. Dat wat ik meemaak hoeft niet groots en meeslepend te zijn, dat niet, maar er moet in ieder geval sprake van beweging zijn.
Beweging in mij.
Vandaar dit gedichtje.
Há, ik weet eigenlijk niet eens of het een gedichtje is, ik heb geen verstand van die dingen.
Als ik gedichten moet doen, beoordelen bedoel ik, krijg ik daar altijd de zenuwen van omdat ik er niets zinnigs over weet te zeggen. Meestal snap ik ze niet eens.
Deze wel. Deze is van mezelf.
Dat is makkelijk.
Namelijk.
Behalve de punten.
Moeten die nou wel of niet?
Ik heb ze dit keer maar eens niet gedaan.
Noem het dichterlijke vrijheid.
Of nee, vrijheid, gewoon.
Bent u al afgehaakt?
Indien niet, dank u.
En dan komt hier het gedichtje....


Nog lang
geen geraniums
geen gordijnen
maar
liever verse tripjes
maakt niet uit naar waar.
Kroeg is goed
keuken ook
theater prima
Bali natuurlijk
allerbest
Ik zal stil zijn
soms
of lachen
schreeuwen
huilen
fluisteren
Léven
zal ik
in elk geval


niet alledaags


Gisterochtend liep ik samen met een vriendin al heel vroeg te struinen in de Oostvaardersplassen om naar herten te speuren en naar het burlen te luisteren. Op de parkeerplaats van Staatsbosbeheer stonden 3 kanjers van hindes ons op te wachten. We moesten ze bij wijze van spreken aan de kant schuiven om er langs te kunnen.
Niet lang daarna, in het kreupelhout, hoorden we het hese geburl van een stoere hertenman, aan het eind van zijn Latijn en doodop van de nu al ruim 3 weken durende jacht op vrouwtjes. Er zat niet veel enthousiasme meer in, je hóórde gewoon dat ie eigenlijk niet meer kon, de stakker, de oetlul, de mán, de jager, de vechter, de volhouder. We zagen zijn kop verschijnen, zijn machtige gewei, en een paar vrouwtjes die voor hem uit huppelden. Prachtig om dit te zien, echt groots.
Verder zagen we nog hele kuddes ganzen, een paar wilde paardjes (koniks), en tot slot een goudhaantje, dat het kleinste vogeltje van Nederland schijnt te zijn volgens een echte kenner.
Ach ja, die echte kenners, die zijn ook mooi. En allemaal in 't groen of schutkleur. En goed ingepakt tegen weer en wind. En wat hebben ze grote camera's, die kenners. En wat zijn ze met veel. En allemaal hebben ze rugzakken om en thermosflessen warm drinken mee. En opschrijfboekjes met opgekrulde hoeken waarin elk vogeltje komt te staan met naam, datum en vindplaats. Spreeuw, ekster, merel, zag ik staan, zelfs de gewone vogels krijgen een plek op het papier.
 
Het is nog een heel karwei om zo'n vogeltje te spotten trouwens. Je moet er echt wel verstand van hebben. Ik zie zo gauw de verschillen niet, maar als je dan zo'n man met glunderende ogen ziet vertellen over wat hij gespot heeft en je dan óók nog de foto's mag zien die hij heeft gemaakt met z'n supersonische camera, och, dan smelt ik ter plekke en neem ik alles voor lief. Het zal wel, denk ik dan, het zal best een goudhaantje kunnen zijn geweest. En dat maakt dan toch de dag wel af, vind ik. Want zeg nou zelf, een mooie ochtend met gouden zonnestralen, een paar bambi's en tot slot een goudhaantje zien, da's toch niet alledaags!

donderdag 1 november 2012

niet doen

Bij yoga moesten we erg veel ademen. Nou moet ieder mens eigenlijk altijd wel wat ademen de hele dag, dat maakt niet uit verder, of althans, dat maakt wel uit, want als je het niet doet, nou, dan gebeurt er iets, of eigenlijk niets, dan gebeurt er nooit meer iets als je niet ademt, maar bij yoga moest het allemaal heel bewust vandaag. Diep in en diep uit, een beetje achterin de keel, met een soort van grommetje, alsof je een spiegel of een raam wil bedampen. En na de uitademing moest je een tijdje proberen te wachten met de inademing.
Ik vond het wel een lekkere les en heb geprobeerd het de hele dag met me mee te nemen, want de juf zei het nog bij het weggaan, dat we moesten proberen het gevoel mee te nemen de hele dag. Ook wat de juf tijdens de les zei, heb ik geprobeerd mee te nemen. Ze had een boekje gelezen, iets met omdenken, en daarin had ze een spreuk gevonden waar ze wel iets mee kon en dat wilde ze graag met ons delen, dus daarom las ze een stukje voor over niets doen. Ze zei dat besluiten iets niet te doen ook een besluit is, en dat dat beter is dan niets doen. Niets doen is anders dan besluiten iets niet te doen, en toen ik dat voor het eerst hoorde, vanmorgen, 9 uur, dacht ik, god, wat een onzin, maar toen ik het om kwart voor 10 voor de zoveelste keer hoorde, kon ik er wel wat mee. Ik dacht, ik doe inderdaad wel eens dingen bewust niét, en vaak kost dat meer kracht dan iets wél te doen.
Voorbeeldje: net stond ik bij het aanrecht met een bak noten en rozijnen en een pak familieyoghurt om eens een lekker schaaltje slobber voor mezelf klaar te maken, toen ik mijn lepel vol zag met rozijnen, zwarte en witte. Ik wilde ze er al meteen afmikken, want noten zijn lekkerder dan rozijnen, toen de stem van de juf opeens weer in mijn hoofd klonk: je kunt ook besluiten iets níet te doen. Dus besloot ik ter plekke de rozijntjes niet van de lepel te wippen en het te doen met wat er was.
Waarmee ik dus maar even aan wil geven hoe lang zo'n lesje nawerkt, want het is nu 22 uur 11 en ik ben er nog steeds mee bezig.