Pagina's

dinsdag 30 december 2008

VERWEND GEWEEST GEWORDEN

Kijk, verwend worden door paps en mams, dat is heerlijk hoor. Dat je het eten niet hoeft te bedenken, dat je geen boodschappen hoeft te doen en het al helemáál niet hoeft te bereiden, dat je niet schoon hoeft te maken, geen wasjes hoeft weg te werken, dat je je niet hoeft te haasten, niet op hoeft te ruimen, niet zachtjes hoeft te doen, niet voor de diertjes hoeft te zorgen, niets, helemaal niets hoeft te doen dan alleen dát waar je zin in het. Och, mén, wat een zaligheid is dat en wat kon ik het goed!
Daar, in dat authentieke Franse huisje bovenop die heuvel, keek ik uit over glooiende, groene weilanden, zag ik in de verte dorpjes liggen, klein, een beetje groot, een beetje van alles wat, en zag ik aan de horizon waanzinnig mooie besneeuwde bergtoppen liggen, met tot de verbeelding sprekende namen als Puy Marie en Plomb de Cantal. Ik ging er helemaal van kwijlen, van al die mooie dingen. En dan die zonsondergangen daar, werkelijk fabelachtig rood en mooi. Ik ga hier geen poging doen om het te beschrijven, want zelfs de mooiste zin zal ontoereikend zijn.
Hier is het ook mooi hoor, echt waar, vooral in de rietkragen waar het ijs zingt onder het gewicht van moedige schaatsers, maar tóch valt het, ondanks alle leuke dingen die er staan te gebeuren, een heel klein beetje tegen. Misschien omdat het woord MOETEN hier thuis een grotere rol speelt dan daar, 1000 kilometer verderop. Misschien ook omdat vriendlief en ik hier weer de motor van het gezin moeten zijn. Zonder ons geen aardappels, geen thee en geen schone kleren. Ja, waarschijnlijk is het dat, waarschijnlijk zijn we veel te verwend geweest geworden door paps en mams...

zondag 28 december 2008

WEER TERUG

Ik ben weer terug van een weekje weggeweest te zijn.
Waar wij waren was geen internet, geen Albert Heijn, geen atelier, maar wel bergen, sneeuw, ouders en een kindeke Jezus.
Ik ga er over schrijven.
Beslist!
Maar nu even niet, want Margrietje heeft 1000 kilometers in de benen en een shoarma in haar buik. De hoogste tijd om te gaan slapen dus!

vrijdag 19 december 2008

RARE OCHTEND

Het was een rare ochtend vanochtend. Eerst stond ik op en heb ik de galajurk van dochterlief drie kwartier droog zitten föhnen, wat voor mij best een vreemde gewaarwording was, want ik föhn normaal gesproken niets: geen haar, geen ei en al helemaal geen kleren. Maar goed, dit was een noodgeval, het kón gewoon niet anders. Daarna had ik geen tijd meer om te eten, dus ging ik nuchter naar de kapper om krullen te kopen (ja, ik koop mijn krullen, maar het zit zó natuurlijk dat iedereen altijd denkt dat ze echt zijn) en liet ik mijn haren aan de achterkant opeens heel kort knippen. Dus nu is het van voren veel langer dan van achteren.
Toen at ik soep en een broodje kaas en daarna schreef ik dit. Maar dit alles is natuurlijk een vereenvoudigde versie van de werkelijkheid, want eigenlijk heb ik veel meer gedaan dan dat. Niet zo héél veel meer, maar toch een beetje. Dat u dat even weet. Dat u niet denkt, die Breet, die doet maar wat vandaag.

donderdag 18 december 2008

MISTIGE ZAKEN

'Mam, met biologie hebben we vandaag een film gezien over de oerknal. Is toch belachelijk! Zit je op een christelijke school, dan ga je toch geen film opzetten over de oerknal. Dat kán toch niet!' Dochterlief uit klas 1 van de middelbare school zit naast me terwijl ik naar Amersfoort rijd. Het is mistig, ik moet goed opletten.
'Waarom kan dat niet?' mompel ik.
'Daar raken ze van overstuur. Dat geloven ze niet. Ze denken allemaal dat God de wereld heeft gemaakt en zo.'
'En daarom zouden de christelijke mensen niet hoeven luisteren naar een andere theorie?' vroeg ik feller dan ik van plan was.
'Ja,' zei ze.
'O,' zei ik. Ik wilde er een heel verhaal aan vast knopen, maar de weg had mijn aandacht nodig en bovendien had dochterlief nog meer te vertellen.
'En trouwens, door de inslag van een meteoriet zijn er geen dino's meer.'
'Hoe groot was die meteoriet dan?'
'Honder kilometer of zo, of dertig. Weet ik veel.'
'Zaten al die dino's dan op een kluitje bij elkaar toen dat steentje insloeg?' wilde ik weten.
'Ja. En vroeger was de aarde veel kleiner, maar doordat ie aan de onderkant is gaan groeien of zo, door de warmte geloof ik, is ie nu zo groot. Of hij is zich gaan spiegelen, dat kan ook nog. Super interessant, man. The earth heet het. Misschien mogen we hem wel lenen.'
'Dat lijkt me een goed plan,' zei ik. En als door een wonder trok de mist buiten op. Nog geen minuut later had ik hem in mijn hoofd. Geen idee hoe ik de boel weer helder krijg...

woensdag 17 december 2008

HARTENPIJN

O nee, dacht ik toen ik in de TV-gids keek en daar op lijn 3 het Groot Dictee der Nederlanden zag prijken. Ik keek op de klok en zag dat het tien over half negen was. Nog net op tijd om aan te schuiven, helaas.
Want tja, dan roept de plicht he. Zo gaat dat met schrijvers, die moeten schrijven, ook als ze er geen zin in hebben.
Dus schreef ik. Ik schreef over dingen die ik nooit had kunnen bedenken, die ik niet eens begreep zelfs. Over steilorigen, X-benen, een acuut accres van genitale wratten, over Chaucer en Hugo Claus' Oostakkerse gedichten, over een jozefshuwelijk en een Mariaheiligdom. Waar ik compleet het rambam van kreeg, was toen er sprake was van een schapuliermedaille, ecclesiastische eschatologische nogwatdingesen en seduisante elixers. Het enige leuke momentje was toen ik per ongeluk charmante katers schreef in plaats van genante, en op die eerste e moet een dakje, maar die kan ik hier niet vinden potjandrie.
Negenendertig had ik er. Fouten, welteverstaan.
Waarvan in de titel meteen al twee. Ik had hartepijnen verstaan. Maar het was hartenpijn, enkelvoud en met een n.
Een bijzonder toepasselijke titel, vond ik achteraf, want o,o,o wat doen die negendertig fouten pijn!

zondag 14 december 2008

WAARSCHUWING!

Lieve mensen met een blog, een site, een account of een ander plekje op internet,


Het lijkt me goed u te allen tijde te realiseren dat de ruimte waarover u op internet beschikt, per defintie niet privé is. Misschien wist u het nog niet, maar niets op internet is privé!
Als u privézaken privé wil houden, adviseer ik u een dagboek, een hond of een cavia aan te schaffen om tegen aan te lullen, waarvan de laatstgenoemde mij nog de beste optie lijkt, immers, een dagboek kan worden gevonden en ook een hond laat wel eens iets lopen. Weliswaar per ongeluk, maar dan toch.
Dus.
Ik dacht, ik zeg het maar even.
Want er zijn nog steeds mensen die dat niet begrijpen en een gewaarschuwd mens telt voor twee. Wat eigenlijk weer heel onhandig is, want twee is meer dan één en zo raakt de wereld alsmaar voller met naieve mensjes.

By the way, ik heb de laarzen!
In Zwolle moeten scoren, en ja, maat 42. En als niet de hele wereld dat mocht weten, had het hier niet gestaan. Omdat ik nadenk over wat ik hier schrijf. En dat, lieve mensen, zouden veel meer mensen eens moeten doen!

donderdag 11 december 2008

LEUKE LAARZEN

Ik zag hele leuke laarzen. Stoer, grijs, een beetje wol, een beetje leer en een riempje.
Precies iets voor Margrietje.
'Hebt u deze ook in maat 41?' vroeg ik.
'Natuurlijk,' zei een alleraardigst verkoopstertje me.
Ze stonden me werkelijk fan-tás-tisch, maar ze waren me te klein.
'Maatje 42?' vroeg ik schuchter.
'Natuurlijk,' zei het lieve ding, om vervolgens met een tweede grote doos aan te komen.
Afijn, ik schoof maatje 42 aan mijn poezelige voetjes.
Ze zaten echter nog steeds te strak.
Ik begreep er geen reet van.
'Vallen ze zo klein of zo?' vroeg ik.
'Nee,' zei het meisje, 'valt wel mee. Ik heb ze zelf ook, en die hoefden maar een half maatje groter dan normaal.'
'Vreemd,' zei ik. 'En maat 43 is er zeker niet.'
'Nee,' zei het meisje.
Ik trok ze uit en zette ze weer in de doos. Ik aaide ze nog een keer.
'Jammer jongens,' fluisterde ik ze toe.
'Ze lopen wel heel erg uit, hoor,' probeerde het verkoopstertje nog.
'Nee,' bromde ik, 'te klein is te klein.'
'Was het niet de bovenkant die u voelde?'
'Nee. De rand,' zei ik, 'ik voelde de rand. Net als bij maat 41.'
Het verkoopstertje keek bedenkelijk.
'Was er wel verschil met maat 41?'
'Nee,' zei ik verbaasd over zoveel logica, 'eigenlijk niet.'
'Geef es?' zei het verkoopstertje. Ze hield maat 41 en maat 42 met de onderkanten tegen elkaar aan.
'Zie je wel. Precies gelijk,' zei ze triomfantelijk.
'Gunst,' zei ik.
'Ze hebben de verkeerde maat in de doos gedaan. Dit is helemaal geen maat 42. Het is maat 41. Haha, wat grappig.'
'En nu?' vroeg ik.
'Niks,' zei ze. 'Gewoon nog maar eens binnenlopen van de week. Misschien komen ze nog wel.'
En dus moet ik nu verplicht twee keer daags naar de schoenenwinkel.
Want ik wil ze niet mislopen, die laarzen.
Het zijn namelijk buitengewoon geschikte laarzen voor Margrietje.
Had ik al gezegd dat ze zo leuk zijn?

woensdag 10 december 2008

ONTHOUDEN

Goed onthouden voor de volgende keer:
sleutelgat-ontdooispray voortaan in het halletje bewaren en niet in de auto...

dinsdag 9 december 2008

SPREUK

De heenweg naar geluk
is langer
dan de terugweg naar verdriet.

zondag 7 december 2008

DROOMDOOS

Ik ben de meest gelukkig vrouw van de wereld.
Ik heb namelijk een droomdoos gekregen van de Sint.
Een zwarte, met gouden wolken en een zilveren deksel.
In die wolken staan spreuken zoals 'een doel is een droom met een deadline'.
Ik mocht door een opening in de doos gluren en echt, dat was verrukkelijk: er knipperden lichtjes, wit en rood, de wanden waren behangen met de zee, Terschelling en Terschelling, een rode cabrio reed driftig rondjes, ik stond er zelf te tennissen met een heuse droomservice, er lagen schelpjes met gaatjes in wit zand, er was een medaille voor mijn bestseller, er was een adonis met spieren en er was een prins die welsiwaar snurkte, maar toch echt mijn prins wel was.
Ik kom sinds 5 december nauwelijks meer overeind.
Ik lig namelijk voortdurend in katzwijm voor mijn doos!

vrijdag 5 december 2008

NU EVEN NIET

GEEN TIJD!
Sint Nikolaas, weet je wel...

pakjes
gedichten
pepernoten
haastklusjes
snelsnelsnel
nog even dit
nog even dat...

donderdag 4 december 2008

NACHTELIJK GEZWETS

Stond ik vanmorgen onder de douche, dacht ik: volgens mij was ik aan het praten vannacht.
Ik vroeg dat voor de zekerheid even na aan vriendlief.
'Klopt,' murmelde hij, terwijl hij zich aan het scheren was.
'Waarover dan ?' vroeg ik nieuwsgierig.
'Over gehaktballen. Of je er iemand mee zou kunnen doodgooien.'
'En wat zei jij toen?'
'Dat dat wel kon. Ik geef je altijd gelijk als je droomt.'
'Fijn,' zei ik. 'Was ik daarna klaar met praten?'
'Nee,' zei vriendlief.
'Wat zei ik dan nog meer?'
'Dat het onmogelijk was om iemand te vermoorden met gehaktballen. Dat het alleen maar met mosterd kon.'

woensdag 3 december 2008

KWETSBAAR

Vanmorgen was het glad op straat, dus dochterlief viel van de fiets af.
Boem, op straat. Zere heup en enorm geschrokken. Ik vind dat zielig. Ze ging zo vrolijk weg, lachend, bijna zingend, en kwam een paar minuten later zo verdrietig thuis.
Ik deed zalf op de pijnlijke plek, heb haar geknuffeld en toen is ze voor de tweede keer op weg gegaan. En ik dacht bij mezelf: doe voorzichtig, lieverd. En ik rilde. Niet van de kou, maar van kwetsbaarheid.
Daar heb ik onmiddellijk een tosti tegenaan gegooid.
Want tegen zoveel kwetsbaarheid kan ik eigenlijk niet.
En daarna ben ik gaan tennissen en sloeg ik alles van me af.
Meteen drie-nul gewonnen.
Volgende keer vraag ik dochterlief of ze wéér voor me kan vallen...

dinsdag 2 december 2008

ZO LANG...

Uitleggen...
Ik en rustig iets uitleggen...
Dat kan ik best.
De eerste keer kan ik dat best.
De tweede keer ook nog wel.
De derde keer ook nog, kom op, ik ben de kwaadste niet.
De vierde keer beginnen er zich toch haarscheurtjes te vertonen in mijn doorgaans ondoorgrondelijke gelaat, de vijfde keer sta ik eigenlijk op springen, maar weet ik me fantastisch te beheersen en de zesde keer uit ik mezelf in een prachtig ingehouden snik, maar zou ik mezelf liever, eerlijk is eerlijk, krijsend ter aarde storten.
De zevende keer begin ik een beetje boos te worden, de achtste keer begin ik ernstig aan mezelf te twijfelen en de negende en de tiende keer doe ik dat nog steeds.
En dan krijg ik de elfde keer.
En ik ben zo benieuwd wat ik dán ga doen.
Want zo lang heb ik het nog nooit volgehouden...

maandag 1 december 2008

AAAAARGH

Afijn.
Ik dus achter de computer om een nieuw berichtje te schrijven.
Blijkt het helemaal niet te lukken!
Dat komt omdat ik een gevoelige doos/vrouw ben en sommige dingetjes niet of slecht van me af kan zetten. Slaat meteen op mijn schrijverij, verdorie!
En nu wou ik even dat ik een man was, met een baard, een penis en een porsche.
En dan zou ik een eindje gaan rijden, hard en irritant. Daarna zou ik ergens gaan staan zeiken tegen een boom en lekker mijn handen niet wassen.
En dan zou ik een pilsje gaan drinken in een willekeurige kroeg en de hele bliksemse bende alweer vergeten zijn. Want dat kunnen mannen. Mannen kunnen alles. Strontjaloers ben ik af en toe op ze.