Pagina's

woensdag 31 augustus 2011

iets te veel

Jongste is met z'n tweede week middelbare school begonnen, dus mams is er nogal vroeg uit om 'm op weg te helpen.
'Heb je je brood al gesmeerd, zit er goddomme alwéér geen boter op je brood, waarom pak je je tas 's avonds niet al in, nee, je gymbroek zit nog in de was, ja, je shirt ook, nee, dat is vanavond pas droog, denk dan ook eens ná waar je je fietssleuteltje laat, je hebt nog 8 minuten en de trein wacht nooit, nee, natuurlijk breng ik je niet als je 'm niet haalt.'
En als ie dan eindelijk op z'n fiets zit, moet ie terugkomen van me omdat ie z'n tanden voor de zoveelste duizendste keer niet gepoetst heeft, 't mormel.
Dus.
Nou ja, zo een beetje.
Gezellig allemaal.
En dan ben ik aangekleed en helemaal klaar voor de dag, heb ik een krantje gelezen, een theetje gedronken, een bammetje kaas gesmikkeld, en kan ik vervolgens lekker vroeg naar de Appie om boodschapjes te doen. Alwaar een horde snoepvretende schoolkinderen hun fietsen voor de karretjes hebben neergepleurd en geenszins van plan zijn om die weg te halen. Voor niemand niet. Voor mij niet, voor bejaarden die slecht ter been zijn niet, niet voor schoolmama's, niet voor mensen in nette pakken.
Ze smijten blikjes energiedrank op straat, trappen 't blikje in elkaar en laten 'm gewoon liggen. Ze boeren en smakken, ze kijken ongeinteresseerd en lopen geen van allen rechtop, handen in de zakken, slof, slof, slof.
Ze praten debiel, alles is k.anker dit en k.lote dat, school is f.ucking k.ut, en wee diegene die er iets van zegt.
En dat is teveel voor Margrietje, zéker 's morgens vroeg. Ik kan die ellende niet dán al verdragen.
Dat ze tussen de middag de Appie met z'n allen bestormen, wist ik reeds, maar dat het zó vroeg begon, dat wist ik niet.
Ongelooflijk!


dinsdag 30 augustus 2011

zal ik?

Heb gisteren op internet gezocht naar vrijwilligerswerk.
Op Bali, jahaa, want hier is het zo koud.
Misschien kan ik iets doen in een weeshuis, misschien kan ik iets doen voor gehandicapte kinderen.
Twee weken werken, 1 week voor mezelf.
Om nieuwe dingen te ontdekken.
Om dingen te doen waar ik de eerste keer niet aan toe ben gekomen.
Om weer inspiratie op te doen voor deel 2.
Of misschien gewoon om weer warrum te worden.




vrijdag 26 augustus 2011

Een beetje vreemd misschien

Als het dreigend donker wordt en de donder rochelend door de wolken rommelt, moet ik altijd denken aan het diorama van de Efteling, daar waar je naar een treintje achter glas kunt kijken. Dat treintje gaat door berg en bos, langs dorpjes en meren. In één gedeelte van dat diorama is het donker. Daar zie je lichtjes in huizen en flitsen in de lucht, daar schalt de donder door de lucht. En dat treintje rijdt daar dan onaangedaan doorheen. Tjoeke, tjoeke, tjoeke, door naar het volgende station. Gebiologeerd was ik daar altijd van. Daar sloeg mijn fantasie op hol, verzon ik voor elk lichtje in ieder huisje een verhaal, verzon ik wie daar reisde door die duistere nacht vol donder en geweld.
Ik kom niet vaak in de Efteling, maar áls ik er kom, wil ik altijd even naar het treintje kijken. Het is waarschijnlijk het meest saaie onderdeel van het hele park, maar op dit meiske heeft het altijd wonderlijk veel aantrekkingskracht gehad. Vreemd eigenlijk.

woensdag 24 augustus 2011

tap, tap, tap, met de vingers op de tafel, en nu?

Zo.
Drie van de vier kinderen zijn weer begonnen met school, dus kan ik met een gerust hart m'n atelier weer in om m'n schrijvende leven op te pakken. Zo'n zomervakantie is leuk, maar het houdt me verschrikkelijk van het schrijven af. Maar nu ik eenmaal kan beginnen, iets waar ik naar snakte, kan ik mijn draai niet vinden, snotdosie nog an toe.
De stoel zit me niet lekker meer, hij prikt en is te blauw, binnen is zo vreselijk binnen ineens, de muren zijn te muurs en ik vind het eigenlijk te donker in deze ruimte. En als ik dan toch zo bezig ben, dan vind ik dat ik hier te eenzaam zit, en ik maak me zorgen over mijn schrijfpassie, dat het misschien wel weg is, zomaar, en dat ik de verhalen niet meer te pakken kan krijgen, en ik vraag me af hoe het nou verder allemaal moet en waarom en hoe lang nog en waartoe, waarheen.
Al dat soort gedachten overspoelen me, en dan zie ik alleen nog maar een groot, donker, vochtig onoverzichtelijk grenzeloos bos voor me, waarin ik verdwaal en waaruit ik absoluut gered moet worden, liefst door een strakke knappe prins die me de hemel op aarde belooft en die me zegt wat ik moet doen en waarom en hoe lang en waarom, daarom.
U moet weten, ik houd niet van bos. Echt niet. Ik hou van ruimte, weilanden en water, uitzicht en wind, en niet van bos. Behalve als het bos vermomd is in een bos bloemen, liefst speciaal voor mij geplukt aan de kant van de weg. Klaprozen, gele zooi, bruine sprieten, blauwe dingen, maakt mij niet uit.
Of zal ik een gewone baan gaan zoeken, dat denk ik nu, dat denk ik heel hard vandaag, een gewone baan met collega's met werk dat in één klap te overzien is, of zal ik stiekempjes de auto pakken, of de fiets, om de wind door mijn haren te laten wapperen in de hoop weer fris te kunnen kijken naar wat er komt of eigenlijk allemaal al is...

vrijdag 19 augustus 2011

Spelen

Jongste heeft een skimboard en wil daar dolgraag op skimboarden.
Snap ik.
Maar!
Het is koud en het regent en het waait.
Dus kocht ik hem gisteren een surfpak (een 3-2tje voor de kenners onder ons, geen shorty, maar een lange), en togen we naar Egmond, want daar was de zee, het strand en een huis dat ik mocht lenen.
Kleren uit, pakkie an, rennen en hatsjikidee, daar plonste Jongste het zoute water in.
Heen en weer ging ie, gooien met dat board, rennen, balanceren, oefenen, oefenen, oefenen.
Ik sloeg het een en ander gade met een lekkere kop cappucino in de hand, zat in een strandtent met de veel te optimistische naam 'de Tropen' en hoopte dat de regen op zou houden zodat ik foto's kon maken.
De regen hield niet op, maar Jongste uiteindelijk wel.
Na anderhalfuur hield hij het voor gezien.
Moe was hij, en nat, en stoer, maar koud niet.
Hij kreeg een warme chocolademelk met slagroom, kleedde zich half lacherig om in de auto, 'maham, iedereen kan me zien,' en vrat, eenmaal weer in het logeerhuis, samen met mij anderhalve blik tomatensoep weg. Daarna werden we misselijk, keken we een film over ene Adam die een hele familie om zijn vinger wond, en sliepen we samen in een kingsize bed.
En vandaag gaan we weer hetzelfde dingetje doen.
Strand, koffie, chocolademelk, en eindeloos skimboarden.
Alles hetzelfde, behalve de tomatensoep, want twee keer zo'n blik, dat trek ik niet.
O ja, én het regent nog niet.
Da's dan ook weer anders dan gisteren.
Fijn!

woensdag 17 augustus 2011

Het is zo ver



Wil je ook een boekje?
Mail me dan even voor de wetenswaardigheden.
info@mevrouwmargriet.nl


woensdag 10 augustus 2011

doordenkertje voor op een koude augustusavond

Het vermoeide lijf ligt wat te liggen op bed
en luistert naar het klapperen van de houten luxaflex.
Het waait
de regen striemt
de lucht is koud.
Het is goddorie net herfst, denkt het leipe lijf,
alleen is het dat nog niet
want de blaadjes hangen nog aan de bomen
en alles is nog groen
en het zwemdbadje is nog niet opgeruimd
en de tuinstoelen niet
en de fakkels niet
en de badmintonset niet
en de zwemvliezen liggen nog voor de schuur
en de badhanddoeken staan nog niet stijf
en er zijn nog muggen
en wespen en de ijscokar belt op de hoek
en het lijf heeft nog lang niet genoeg gehad.
Niet genoeg zon,
niet genoeg zomer,
niet genoeg lome dagen en nachten
niet genoeg gezweet, gedaan, gepuft, gewapperd, gezucht, gezwommen.

Ach.

Het lijf wil zo graag in 'het nu' zijn, maar hoe doet ze dat
als het nu al een tijdje niet meer is wat het ooit is geweest of had moeten zijn...

joehoeoeoeoeoe

Aha.
U dacht natuurlijk dat ik weg was, hé.
Maar nee, ik was niet weg, ik was er gewoon nog, hoor.
Heel gewoon was ik er nog, en ik ben er nu nog steeds.
Ik schreef alleen even niet.
Geen tijd, ik had geen tijd.
Wel zin, heel, heel erg veel zin, maar gewoon geen mogelijkheden.
Knerpen deed het, tot knarsens aan toe,
maar nu is er dan toch eindelijk weer een begin.
Jaaa, het begin is er weer.
Komt u weer lekker bij me lezen alstublieft?