andere koek

Gelukkig.
Er is weer koek.
Nieuwe.
Kan ook niet anders.
Ik bedoel: de zon schijnt, de natuur barst open, tintelingen overal.
Nieuwe koek, ándere koek.
Nog een beetje onwennig, maar misschien wel heel erg lekker.

Vandaag ben ik naar het Dolfinarium geweest om te kijken of het boek goed aansluit op de nieuwe show. Een beetje gespannen liep ik de koepel in. Al die mensen, zoveel kinderen, dat grote scherm, de dolfijnen in het bassin, de lichtjes, ik vond 't spannend.
Jullie moeten weten, ik heb de show niet gezien voordat ik aan het boek begon, maar moest het doen met een mondelinge overdracht en een paar geïmproviseerde plaatjes.
Met dat wat ik had, heb ik een verhaal gemaakt, keihard gewerkt. De drukte ligt nu even niet meer bij mij, maar is verplaatst naar vormgeving en de illustrator.
Met man en macht wordt er aan gewerkt om het boek nog voor het hoogseizoen op de plank te hebben liggen. Mailtjes vliegen over en weer: vind je dit okee, kan het zo, wat vind je van dat papier, wachten op het inkleuren van de schetsen, etc.

Met dat alles in het achterhoofd zat ik te kijken. De lichten gingen uit, de muziek begon, en als ik nog nagels had gebeten, had ik er op dat moment beslist een paar afgeknaagd.
Toen ik de wereldbol zag verschijnen, werd ik rustiger. Okee, dacht ik, de titel zit goed, die is raak. Ik kan nu nog niet verklappen wat de titel is, maar dat ie goed is, kan ik wel zeggen. Daarna zag ik India op het scherm verschijnen, Afrika, de Noordpool en een zalig eiland met palmbomen en witte stranden.

Na afloop ben ik blijven zitten. Ik zag de koepel leegstromen, stuurde een mailtje naar m'n uitgever dat ik het gevoel had dat we goed zaten met wat we hebben en deed nog een suggestie voor de cover. En toen was het tijd om alles te laten bezinken.
Kloink.
En nog een keer kloink.
Het was nogal een intens moment zal ik maar zeggen.
Zo'n moment dat alles samenvalt.
Zo'n moment dat je volstroomt omdat je meer dan leeg was.
Een moment dat verder reikt dan materie, verder dan het uiterste puntje van mijn vingers of mijn tenen.
Da's verdomd mooie koek kan ik u vertellen.
En daar, in die koepel, kon het me heel even niet schelen of die koek ook lekker gevonden zou worden door anderen. Het was míjn koek namelijk. Zelf gebakken, zelf gekneed, mee gestoeid, op gevloekt, om gehuild, moe van geweest, gevuld met ingrediënten die ik niet kende, de koek die ik in liet zakken en waarmee ik opnieuw begon, alles onder leiding van een zeer begripvolle en geduldige uitgever en redactrice.

Ik ging nog net niet als laatste de koepel uit. Ik zette mijn zonnebril op. Niemand hoefde te zien dat ik volgelopen was.

andere koek

Pasen is voorbij, we hebben een koning en het is mei.
Er is één boek af, en het volgende laat even op zich wachten.
Dat kan niet anders, want mijn koek is op.
Ik zit verdwaasd aan wat kruimeltjes te plukken, hier een daar een pluisje weg te blazen, en verder komt er niet zoveel uit hoofd en hand.
Ook hier op dit blog is de koek op. Er wordt wel weer een nieuwe gebakken, ooit, in een ander smaakje wellicht, ach, dat weet ik allemaal nog niet. Ik heb denktijd en stilte nodig, en daarna ziet u me vanzelf wel weer verschijnen.
Tot dan!