En daar gaan ze weer: kindertjes met roodgekleurde, bibberende handjes van de kou, snotneusjes en goedkope, nog net niet helemaal gescheurde lampionnen aan stokjes met lampjes die het vaker niet dan wél doen. Ze zingen fantasieloze liedjes, flikkeren bij elkaar gezongen mandarijntjes onmiddellijk in de bosjes en rennen hoopvol naar de volgende deur om daar precies hetzelfde kunstje nóg een keer te vertonen.
Onze jongste zoon loopt, samen met zijn zus en zijn neef, met een uitgeholde gele paprika langs de deur en verheugt zich mateloos op de zak kleverige, overjarige snoep die aan het hele avontuur wordt overgehouden. '
Vriendlief sjokt met zoontje mee, een zakflesje met kruidenbitter in de binnenzak. Hij gaat zich bedrinken, want vroeger gingen er nog vrienden met hem mee, deed ie de wave achter het clubje kinderen, eindigden ze met de hele kudde in de kroeg met lolly's en bier. Maar dat was vroeger en dat komt nooit meer terug...
1 opmerking:
Aaaah! Arme vriendlief! Hier ook die gescheurde lampion én een lampje dat maar niet constant wilde branden en als een gek aan het knipperen was en altijd net uit ging als een voordeur openzwaaide. Verder ben ik al heel blij dat Lisa niet meer - als in voorgaande jaren - de neiging heeft om linea recta bij wildvreemde mensen naar binnen te marcheren en op de bank te gaan zitten ;-))
Een reactie posten