Vanmorgen was het glad op straat, dus dochterlief viel van de fiets af.
Boem, op straat. Zere heup en enorm geschrokken. Ik vind dat zielig. Ze ging zo vrolijk weg, lachend, bijna zingend, en kwam een paar minuten later zo verdrietig thuis.
Ik deed zalf op de pijnlijke plek, heb haar geknuffeld en toen is ze voor de tweede keer op weg gegaan. En ik dacht bij mezelf: doe voorzichtig, lieverd. En ik rilde. Niet van de kou, maar van kwetsbaarheid.
Daar heb ik onmiddellijk een tosti tegenaan gegooid.
Want tegen zoveel kwetsbaarheid kan ik eigenlijk niet.
En daarna ben ik gaan tennissen en sloeg ik alles van me af.
Meteen drie-nul gewonnen.
Volgende keer vraag ik dochterlief of ze wéér voor me kan vallen...
2 opmerkingen:
En dan de volgende keer dan weer met 3-0 winnen zeker?
Hmm.... een beetje een hoge prijs vraag je van je dochter om te willen winnen, denk ik.....
Gezellig in de nachtdienst om jou blog te lezen, Margriet!
Maar hee, Margreet, ik doe toch ook heel veel voor haar! ;-)
Een reactie posten