PIEPEN

Ik zit het naar bed gaan nog even uit te stellen.
Bijna middernacht, het zou fijn zijn als ik er al in zou liggen.
Maar ik lig er niet al in, ik zit beneden op een bank.
Een bank die ik gekocht heb ergens in december 2008 en die bank zat in een hele grote doos zat waarin Jongste Zoon sinds die tijd slaapt. Hij heeft het helemaal tot zijn eigen slaapdoos gemaakt, met stickers op de wand en knuffels op de kussens,
maar dat wou ik allemaal eigenlijk helemaal niet vertellen, ik wou vertellen dat ik op die bank zit en dat mijn oren piepen en dat ik dat opeens weer opmerkte.
Mijn oren piepen eigenlijk altijd, maar ik heb geleerd er niet al te veel aandacht aan te besteden, anders wordt het zo lastig allemaal. En toen dacht ik opeens, goh, soms piep ik zelf nog harder dan mijn oren. Dat komt zo, ik had een ieniemienie sneetje in mijn vinger en daar piepte ik nogal over. Achteraf bekeken heb ik er te hard en te veel over gepiept, want het was een sneetje van niks en na tien minuten was ik dat hele sneetje alweer vergeten. Maar toch heb ik gepiept als een kuiken, zo eentje dat net geboren is en zich afvraagt waar de moeder is.
Nah ja, ik geloof dat ik maar beter naar bed kan gaan.
Dit wordt niks, dit verhaaltje. Ik kom nergens op uit, ik heb geen clou, geen verrassing, geen conclusie, geen grap, geen grol, geen grijns en ik kom niet waar ik wezen wil, áls ik uberhaupt als ergens wezen wil.
Een hoop gepiep om niks, dus, en een verhaaltje is het eigenlijk ook niet waard.
Ik ga maar beter slapen...