ZIELIG

Stieg is bijna uit, maar aan hem ligt het niet zozeer dat ik hier niet schrijf. Het ligt aan een meer dan volle agenda, aan kinderen die een hoop aandacht vragen en allerhande klusjes die persé door mij gedaan moeten worden. Ik vind het akelig, dat drukke, opgeslokte gevoel en word er langzamerhand behoorlijk sikkeneurig van. Alles wat ik aan woorden te schrijven heb, en dat zijn er nogal wat, moet tussen de bedrijven door en zelfs dan nog is het haasten.
Vandaag had ik eindelijk weer eens tijd ware het niet dat jongste zoon besloot zich ziek, zwak, misselijk en duizelig te voelen.
Natuurlijk is hij zieliger dan ik, maar dat neemt niet weg dat ik vanochtend echt eventjes met mijn vuisten tegen een deur aan moest rammen en vijf minuutjes moest huilen. Daarna speelde ik weer de lieve mama, glimlachte ik sereen en bad ik meneer God of hij mijn zieke zoontje alsjeblieft, alsjeblieft weer heel snel beter wilde maken.
En dat deed ie, echt waar, dat deed ie onmiddellijk. Zo aardig! Want Ziek Zoontje was vanochtend met al zijn duizelig- en misselijkheid prima in staat om over een heel hoog hek te klimmen en een lekkere vette pannenkoek weg te werken. Morgen weer schrijven, jongens. Heerlijk!