BEELDTAAL

En dan kijk ik naar zo'n film, en dan ga ik eerst helemaal bedenken hoe dat script er uit zal zien en wat er allemaal beschreven staat en hoe en waarom en wanneer en hoe lang en zo, en dan ga ik verder met kijken en zie ik zo'n mevrouw met haar hoofd tegen een muur aanleunen omdat ze het even niet meer ziet zitten, en dan herken ik dat beeld, want het is een universeel beeld, maar als je het in het écht even niet meer ziet zitten, leun je meestal níet met je hoofd tegen een muur, maar dan gil je misschien wat, of je gooit een lepel iets harder dan gewoonlijk in de bestekla of je smijt de deur wat harder dicht of je zucht eens diep of zo. Evengoed zijn er bijvoorbeeld best momenten in mijn echte leven geweest dat ik even met mijn hoofd tegen een muur of deur aanleunde omdat ik zo verdrietig was of het niet meer zag zitten, maar dan was ik me altijd meteen bewust van het feit dat dat eigenlijk meer een filmbeeld was dan een echte door mijzelf ingegeven actie. Theatraal gedrag, zo zou ik het kunnen noemen.
Maar dat wilde ik allemaal helemaal niet zeggen, ik wilde eigenlijk zeggen dat ik niet op die manier een film wil bekijken, en dat ik dat ook niet de hele tijd heb gedaan, maar dat dat bewustzijn er kennelijk wél voortdurend is...

Dit n.a.v. de film nights in Rodanthe, waarvan op het blogje hier beneden de trailer is te zien. Met Richard Gere, een man om van in zwijm te vallen. Vind ik. Gosj, wat een lekkerdje.