Met dat noodweer van gisternacht dacht ik opeens aan het door de bijbel beschreven einde der tijden, een vroeger voor mij verschrikkelijk angstaanjagend verhaal, helemaal achterin dat dikke boek. Ik werd er altijd heel erg bang van, dacht bij de minste of geringste donder of bliksem dat het zover was. Mijn grootste angst was altijd dat het zou gebeuren als ik op school was, of in ieder geval daar waar niet mijn geliefden waren. Vroeger was dat ons gezin, met mijn lieve broers en zusjes, mijn paps en mijn mams, en nu is dat mijn eigen gezin. Veel te grote zorgen voor een kleine meid van nog geen tien, en nog steeds veel te groot nu ik al jaren 36 ben.
Ik geloof inmiddels allang niet meer in de heiligheid van de bijbel en zélfs niet meer in het eind der tijden maar o, die angst, die ondefinieerbaar ongrijpbare afschuwelijke angst voor hel en verdoemenis, wat is het toch jammer dat ik daar ooit kennis mee moest maken. Het gaat er nooit helemaal uit, ook al verzet ik me daar met hand en tand tegen. Ik wil en gá niet geloven dat de wereld vergaat op die manier, ik kan en wil mijn kinderen nooit, maar dan ook nooit opzadelen met die verwarrende denkbeelden. Ik wil niet dat dat vat op ze krijgt, ik wil dat onweer gewoon onweer is en bliksem bliksem. Niet meer, niet minder.
En zelf wil ik ook nooit meer denken aan die dingen. Die dingen moeten weg. Heel ver weg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten