TROUWEN

Mijn buurmeisje gaat trouwen vandaag. Achterin de tuin van haar ouders staan 2 grote partytenten. Slim, want het weer wil waarschijnlijk regenen vandaag, zeggen mensen die er voor geleerd hebben en er alsmaar over praten op tv en radio.
Ik heb er overigens niet zoveel mee, met trouwen.
Ja, leuk feestje, lekkere hapjes, mooie kleren, dat is dan allemaal wel vermakelijk, maar verder denk ik altijd maar zo dat je toch vooral zelf moet zien te onthouden dat je serieus met iemand bent en dat diegene de allerliefste voor je is.
Ik denk hoe dan ook niets extra's te zullen voelen door een papiertje van de wet, voorgelezen door een of andere ambtenaar die je het dagelijks leven onaangenaam lastig maakt met gezeur en gezever over dakjes die over een trappetje moeten, boompjes die niet omgezaagd hadden mogen worden of muurtjes die eigenlijk niet gebouwd hadden mogen worden. Je denkt toch niet dat ik serieus zou kunnen luisteren naar zo'n pipo, he.
Nee, trouwen, daar doe ik niet meer aan.
Ik ben daar veel te eigenwijs voor, en bovendien weet ik uit ervaring dat zelfs trouwen niet garant staat voor een lang en gelukkig leven met een en dezelfde partner.
Aldus bepokt en bemazeld door het levendige leven herself ga ik vanmiddag toch naar buurmeisje toe om te kijken hoe ze intens gelukkig en vol overgave ja zal zeggen op de vraag of ze haar leven lang getrouw en oprecht aan alle plichten wil voldoen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt.


En dan ben ik toch ook wel weer zo'n muts die, ondanks haar bezwaar tegen het huwelijk, zomaar zou kunnen gaan sniffen tijdens zo'n ja-woord. Een beetje hoor, niet echt veel en niet echt hard. Een drupje, een snufje misschien. Dus toch maar een zakdoekje mee, voor het geval dat...