WAAR ZIJN WE IN BELAND

Het was nogal een ingewikkelde dag gisteren. Vol goede moed en blij van zin richtten we ons kraampje op de vrijmarkt in. Eerst was vriendlief zo goed om aan de ene kant wat ruimte weg te geven aan een werkelijk schattig meisje en later deed ik hetzelfde met de andere kant, totaal niet bevroedend dat dat een typisch geval zou worden van geef één vinger, dan pakken ze de hele hand. Balen.
Maar goed, 't was Koninginnedag, niet zeuren dus en lang leve de lol.

De dag ving langzaam aan. De mensenmassa kwam wat traag op gang en wát er kwam waren mensen die alles eigenlijk gewoon gratis wilden. Hoewel al spotgoedkoop geprijsd, was het hen toch te veel. Hebberigheid ten top.
Slechts een enkeling was geïnteresseerd in iets anders dan koopjes, dus mijn geweldig originele initiatief van voorlezen werd nauwelijks gewaardeerd. Men had haast, wilde scoren, kwam voor de koopjes en niet voor de lol. Men vond het raar, of eng, ze kéken niet eens. Gelukkig kwamen er af en toe lieve vrienden langs die, om mij een plezier te doen, welwillend plaatsnamen in mijn stoel, maar dat waren dan ook eigenlijk mijn enige klanten.
Mijn humeur daalde per seconde, de moed en zin verdwenen als sneeuw voor de zon en opeens was daar het moment dat ik een hekel had aan mensen in het algemeen en aan Harderwijkers in het bijzonder. Hebberige Harderwijkers, suffe mensen die niet voor de lol waren geboren maar voor de heb, niet in voor iets anders, puur belust op goedkoop en veel en snel. Volwassenen die zelfs probeerden af te dingen bij kinderen, echt bah, bah en nog eens bah.
Ik had geen zin meer. Wat mij betreft konden we wel inpakken, wat we dan ook voortijdig hebben gedaan. We hebben alles op één fiets geladen en zijn dwars door de menigte heen naar huis gegaan.
Eenmaal helemaal thuis zetten we de radio aan en hoorden we de berichten uit Apeldoorn. Ik kon er niet meer tegen, kreeg het warm en koud, ben in slaap gevallen op de bank en heb mezelf tegen een uur of half 10 verhuisd naar bed, alwaar ik de beelden heb gezien die jullie vast ook allemaal hebben gezien. Diep onder de indruk sloot ik mijn ogen en viel ik in slaap in niemandsland waar geen hebberige mensenmassa was, en er geen man was met een wilde vogel in zijn hoofd die met volle vaart inreed op publiek. Een welkome afwisseling na een dag vol desillusies.

En vanmorgen werd ik wakker. Niet in het rustige niemandsland, helaas, maar gewoon in Harderwijk, waar de krant op de mat lag met foto's die er niet om liegen.
God, waar zijn we in beland!