Ach jee.
Ik heb last van het lezen van teveel blogs, waardoor ik niet meer weet wat ik nog toe te voegen heb. Het ene blog is nog hilarischer dan het andere, er is er één waar ik altijd van moet zuchten, er is er één die mijn agressie opwekt, -en nee, ik ga niet zeggen welk blog dat is- er is er één die echt heel zielig is, er is er één die sterk is, er is er één die grappig is, er is er één die voortdurend parodieert, er zijn ondeugende, stoute, lieve, realistische, relativerende, filosofische blogs, kortom, er is van alles te zien in blogland.
Na het lezen van al die blogs heb ik vaak geen zin meer om te schrijven.
Alles is dan al gezegd, iedereen zit zo'n beetje met hetzelfde: de aardbeien groeien gestaag en worden opgegeten door mens en dier (vogels of wurmen), pinkpop is geweest, treinen zijn gemist, sokken raken kwijt (zelfs Sylvia Witteman schreef er over in de volkskrantbijlage van afgelopen weekend), kinderen zijn lastig, lief of leuk, er zijn boeken gelezen en films gekeken, en ga zo maar door.
Het is teveel.
Het is overdonderend.
Ik ga maar eens op zoek.
Op zoek naar authenticiteit,
niet reproduceren maar creëren.
Want dat vind ik belangrijk.
En me bezighouden met de vraag wat ik eigenlijk toe te voegen heb.
En óf ik eigenlijk wel iets toe te voegen moet willen hebben.
Ik mis Bril, jongens, gosj, wat mis ik Bril.
Díe had tenminste iets toe te voegen.
Die had altijd iets unieks te melden, ook al was het universeel.
Die had een eigen stem.
Die deed geen trucje, geen toontje, geen smuk.
Die was zichzelf.
Dat wil ik ook.
Ik wil mezelf zijn, zelfs schrijvend.
En dan het liefst niet lijken op iets of iemand.
1 opmerking:
Dat ben je toch al, jezelf.
Jij bent juist heel erg jezelf vind ik altijd.
En Bril ja die mis ik ook ben nu Mijn leven als Hond aan het lezen...maar ik word er een beetje verdrietig van omdat het over zijn zieke periode ging en ik telkens bij elke zin weet er komt nooit meer iets bij, dit is het.
Een reactie posten