En dan is daar opeens de dag dat je oudste de deur uitgaat. Even niet goed opgelet en hops, de deur gaat dicht, een zwaai, een kus, een roep, daar gaat ie op zijn nieuwe oude studentenfiets. Ik lachte nog, deed stoer en zei zoiets als 'pas goed op jezelf lieverd en doe geen domme dingen.'
En toen werd het nacht en schrok ik wakker. Een uur, twee uur, drie uur, half vier. Naar de wc, plassen, nog maar een keertje tanden poetsen dan, lezen, een sudoku, draaien, zuchten en godver, mag ik dan nu eindelijk eens een keer in slaap vallen, ja?
Vanmorgen, in de stoel bij de assistente van de tandarts, begon ik opeens te huilen. Dikke grote waterlanders dropen uit mijn ogen, dagenlang opgespaard, dus zout en veel te veel. Geen zin in pijn en bloed en bang voor die rotboor, zoiets maakte ik er van. En toen vertelde ik van de zoon die op kamers was en dat het zo kaal en leeg voelde en zo belachelijk gemeen zeer deed.
Ze snapte het wel, de schat, en maakte een andere afspraak. Bij een mondhygiëniste, want de zooi gaat maar niet over. Nee, de zooi gaat maar niet over, dacht ik, de zooi gaat nooit meer over, want hierna moet het nog drie keer. Drie keer, nog drie keer het allerliefste dat bij me is uitzwaaien en gedag zeggen en vertellen dat het uit moet kijken voor de grote boze mensenwereld met huisjesmelkers, boeven, wespen en de mexicaanse griep -hand voor je mond als je niest, kucht of proest en was daarna je handen- en kijk je een beetje uit met jongens en met meisjes en zo.
Loslaten is niet mijn sterkste kant. Absoluut niet mijn sterkste kant. Pas sms-te een vriend dat ie nog een beetje van de wap was. Ik wist niet wat wap was, maar vandaag vind ik het een goed woord om aan te geven hoe het met me is. Het voelt niet best, die wap. Het doet gemeen zeer en ik hoop dat het heel snel weer voorbij is. Tot die tijd doe ik maar een beetje lief voor mezelf.
