RAZEND OP DE KPN

We zijn al een week of drie zonder internet thuis. En zonder telefoon. Bijzonder vervelend allemaal. Het is begonnen met het veranderen van het abonnement. Dat was te duur en het kon goedkoper, dus ja, dat wilden we even regelen.
Met de KPN.
Ja, echt.
Niet wetende dat er eigenlijk niets te regelen vált met de KPN.
Ja, natuurlijk hadden we wel eens horrorverhalen gehoord, maar och, toe, kom op, hee, wij zijn positieve mensen, dus dat zou ons niet gebeuren.

Welnu, we zijn drie weken verder en er is van alles veranderd. Onze telefoonlijn is dood, we hebben geen internet meer en onze e-mailadressen zijn weggeflikkerd.
Alles waar we níet om hebben gevraagd hebben we gekregen, en alles waar we wél om hebben gevraagd, wordt niet begrepen of volkomen om zeep geholpen.
Inmiddels hebben we al een bos bloemen gekregen van de KPN, maar ja, daar heb je nog geen internet mee, hè. Bovendien zijn we inmiddels zo ver dat wij, rasoptimisten van nature, die hele bos dolgraag steeltje voor steeltje in zouden willen brengen op een donker plekje bij enkele medewerkers van de KPN. Niks persoonlijks hoor, iedereen is er reuzeaardig, maar helpen ho maar.
Om gék van te worden.

Natuurlijk snappen ze bij de KPN onze wanhoop.
'Heel begrijpelijk dat u boos bent, meneer en mevrouw, natuurlijk, u heeft groot gelijk. We gaan het helemaal goed maken voor u. U krijgt 150 euro schadevergoeding van ons, en korting op de eerstvolgende rekening, en een dongel en dat gaan we allemaal noteren in onze computer. Wij gaan lekker voor u zorgen, meneer en mevrouw, het komt allemaal helemaal goed, echt, vertrouw er nou maar op, het komt echt heus waar allemaal he-le-maal goed.'

Nou, het komt helemaal nooit meer goed, vrees ik.
Razend ben ik.
Razend is ook vriendlief.

Hierbij timmer ik de KPN aan de schandpaal.
God, wat een gepruts daar.
Ik heb er geen goed woord meer voor over!
Stelletje sukkels!