kwetsbare pannenkoeken

Toen mijn eerste kind net geboren was, de kraamzuster weg was, de zoon gevoed en wel in zijn wiegje lag en ik beneden aan tafel zat te eten, overviel me onaangekondigd een joekel van een zwaarheid. Formaatje wolkenkrabber zeg maar. Ik voelde me opeens onwijs verantwoordelijk voor dat kind en besefte dat dat mijn hele leven zou voortduren. Het was zó'n zwaar besef dat ik er van moest huilen. Snot over de bloemkool en de gehaktbal.
Het drukte op me, ik kon er geen hap meer van door mijn keel krijgen. Ik moest me er toe zetten niet af te glijden in die donkerte, en weet je, eigenlijk ging dat vanzelf. Ik benoemde de angst, praatte erover, vrat een zak paprikachips leeg (toen ook al) en was er de volgende dag weer he-le-maal.
Godzijdank heeft die zwaarte me niet al te vaak overvallen. Alleen op moeilijke momenten voel ik 'm nog, en die moeilijke momenten hebben altijd met de kinderen te maken. De kinderen, dat is mijn meest kwetsbare plek. Als ik daar word geraakt, dan ben ik even uit het veld. Dan loop ik een dag jankerig en daas rond, kan ik niks hebben, mopper ik vol overgave op die kutkat die me zo onhandig voor de voeten loopt en bak ik 's avonds pannenkoeken omdat ik het leven tóch al een stinkbende vind.
En omdat pannenkoeken makkelijk zijn. Bloem, melk, bakken. Geen ingewikkeldheden, gewoon verstand op nul en bakken die hap.
Of ik ook appelpannenkoeken wil maken? Tuurlijk wil ik dat. Ik bak de hele bliksemse bende-ellende naar de filistijnen. En morgen is er wéér een dag!