moet toch wat beter nee leren zeggen.

Snotverdrie.
Loop ik nu al zo'n 2 dagen met spullen te slierten en te sjouwen voor de vrijmarkt.
Niet voor mezelf, maar voor een lieve vriend met meuk.
Dochters mogen zijn zooi verkopen en dan de helft van de opbrengst houden.
Geen gekke deal, maar er was even niet helemaal precies bedacht hoe de zaakjes nou-toch-ook-alweer op die markt moesten komen. Dus was mams het bokje. Want mams heeft totootje, tijd, energie en inzicht in de logistiek.
En dat terwijl ik na de desillusie van vorig jaar heel hard heb lopen verkondigen dat ik niet van plan was me te laten zien op die vrijmarkt.
Gorriegorrienogesantoezeg, ik leer het ook nooit!

15

Dochter vroeg me of ik het goed vond dat ze de nacht voor haar 15de verjaardag door zou brengen in een doos op het sportveld van school, dit alles in het kader van nacht zonder dak voor TEAR
'Ja,' zei ik, 'moet je zelf weten.'
Dus nu zitten paps en ik zonder dochter te wachten tot het 24 uur is. Klokslag 12 geven we elkaar een kus en dan kunnen we gaan slapen.
Het wordt vanzelf weer ochtend en als het goed is zit ze hier om 7.45 uur aan tafel voor een ontbijt. Moe, koud wellicht, maar onmiskenbaar 15.

Heerlijk.

O men, ben zo aan het genieten van het zonnetje.
Heerlijk!
Gisteravond stukje gezeild met dochter van bijna 15, mooie zonsondergang gezien, gewoon genieten!

gevloerd

improviseren in de kamer

nog meer improvisatie

hier moet 't op gegoten worden...

de eerste kwak

er wordt wat afgekwakt hier...


Morgen nog 1 laag, en dan mogen we er zaterdag weer op.
Geven we meteen een feestje voor dochter die 15 wordt. Eens kijken hoe het vloertje het houdt...

korstig verhaaltje

Vorige week ben ik van mijn fiets gelazerd en nu heb ik een korstje op mijn knie. Zo een waar ik vroeger altijd aan ging krabben, elk nieuw korstje weer. Mijn moeder zei natuurlijk dat ik dat niet moest doen, maar daar trok ik me niets van aan: krabben was lekker en dus daarom!
Nu krab ik niet meer. Meer een kwestie van ijdelheid dan van beheersing, want die knie die moet weer heel. 't Is toch verdorie van de zotte om als grote mevrouw met kinderknieen door het leven te gaan.

prachtige (on)gelukkige huisvrouw

Vrijdagmiddag moest ik in Rotterdam zijn om dochter van 14 af te leveren voor een auditie. Ik moest ruim vier uur overbruggen, wat me de uitzonderlijke kans gaf om op een hoogst ongebruikelijk tijdstip in de bios te gaan zitten. Ik zeg: zestien uur twintig.
In mijn nopjes met deze buitenkans verschanste ik me in een roodpluchen stoel met een homp kauwgom in mijn mik en een flesje water op de stoel naast mij (want: leeg) om naar de gelukkige huisvrouw te gaan kijken.
Tjeeee, wat een film!
Góed man!
Het was huilen en lachen, maar huilen nog het meest.
Wat iedereen er ook van zegt, ik vind 't een mooie film.
En ja, er is veel bloot (lekker hoor)
ja, er wordt gevloekt (zoals ik het ook kan)
ja, het is dramatisch (heerlijk)
en ja, het heeft soms iets weg van one flew over te cuckoo's nest...(geweldig toch)
Maar och, och, och
dat vind ik mooi!

Vond ik het boek alleen in de eerste helft te pruimen (en kan ik me zelfs het tweede gedeelte niet meer herinneren omdat ik dat echt slecht en vergezocht vond destijds) de film vind ik in z'n geheel zeer geloofwaardig.
Heel goed gespeeld, prachtig scenario, goede/realistische dialogen.
Tot op de huid gefilmd.
Nee, beter nog: vanúit de huid gefilmd, gespeeld, gecast en geregisseerd.

En o ja, ik ben blij dat ik het baren inmiddels achter de rug heb...

Echter!

'Kun jij een pak voor ons maken?' vroegen neefje en zoon me afgelopen zaterdag.
'Hmm,' deed ik. En ook nog van 'geen zin, komt me niet zo goed uit, als je maar weet dat ik niet de hele pasen ga naaien,' en nog meer van dat soort zinnen.
Echter!
Twee paar blauwe ogen!
Dus togen we naar de markt, scoorden de heren een tiental lappen die achteraf bezien allemaal verschillend waren en ging ik op zoek naar een basispatroon. Dat werd een monnikenpij, wat te denken geeft in deze tijd.
Enfin.
Twee dagen zat ik achter de naaimasjien en toen was het klaar.
Tweede paasdag kon ik eindelijk iets anders gaan doen.
'We moeten de boot nog poetsen,' zei vriendlief.
'Hmm,' deed ik. En ook nog van 'geen zin, al twee dagen genaaid, als je maar weet dat ik niet van poetsen houd,' en nog meer van dat soort dingen.
Echter!
Afspraak!
Dus toog ik met emmer en spons naar het bootje en poetste alsof mijn leven ervan af hing.
'Hoe was je Pasen?' vroeg iemand me vanmorgen.
'Alleen maar genaaid en gesopt,' zei ik.
'Lekker,' zei hij, 'volgend jaar bij mij?'