baby

Ik liep vandaag achter de wandelwagen met de liefste baby van Harderwijk. Als je met zo'n wagen in de stad loopt, die ook nog eens oranje is, trek je best bekijks. Bij weer een paar van die blikken dacht ik opeens: o nee, ze denken vast dat ik een oude moeder ben. Terwijl ik mezelf helemaal niet oud vóel. 't Was best een raar gevoeletje, hoor, een beetje prikkellig en raar.
Maar goed, 't is evengoed weer genieten om met zo'n kindeke de stad door te sjouwen. En die flesjes geven, da's ook zo'n fijne bezigheid. Dat zachte lijfje tegen je aan, dat gesmakkel en gesmikkel, de lachjes die je krijgt daarna.
't Is dat het niet meer kan, maar anders zou ik zeggen: doe mij ook maar zo eentje, en vlug een beetje!