dulle griet

Ach ja.
En dan krijg ik een bloemetje van de Kale en een biertje dat dulle griet heet en dan wordt er gezellie geknutseld aan een fiets in de keuken en zijn er tig plannen voor morgen en krijg ik een kus van een Kleintje en een high five van de Grote en dan denk ik dat het met die kluts wel goed komt en met de rest ook.
Dus.
Ga ik zo maar es lekker slapen en een keer niet midden in de nacht wakker worden om over straat te speuren naar verdachte sujetten. 't Is uit met de paniek, 't is gedaan met de onrust. Het verbrande schuurtje is leeg, volgende week wordt het gesloopt en dan komt er weer een nieuwe. De oude zooi is weg en de tuin is nog nooit zo onrommelig geweest.
Ellende is altijd ergens goed voor, maar meestal weet ik dat niet meteen. Dat komt omdat ik een mensje ben, een mensje dat niet alles in één keer snapt en weet, helaas.
En als de rust een beetje wedergekeerd is wil ik schrijven. Mijn hart volgen, fröbelen met woorden, zoeken naar essenties, genieten van wat komt, me mee laten nemen door een woordenstroom, ongeacht of ik blijf drijven of niet of wel of niet of wel.
Het is de dulle griet, jongens, de dulle griet zit ín mij. Ze hoeft niet weg, ze bevalt me wel, van mij mag ze best een tijdje blijven. Zeg ik dat toch lekker!