Ik lees nogal eens wat blogs.
Wat me daaraan opvalt is dat als er iets verdrietigs geschreven wordt, iedereen vervolgens in de reactie schrijft dat ze tranen in de ogen hadden staan toen ze het lazen, of dat de tranen in het toetenbord liepen of dat er lustig is meegebruld en er ladingen zakdoeken aan te pas moesten komen.
Op de momenten dat ik dat soort reacties lees, denk ik altjd dat ik niet helemaal goed ben.
Want.
Ik heb bij mijn weten nog geen traan gelaten om iets wat op een blog staat, hoe zielig en akelig het soms ook was.
Nee.
Echt niet.
Ik begrijp het ook niet, al dat gehuil op internet, sterker nog, ik geloof het zelfs niet! Ik kan me niet voorstellen dat toetsenborden ondergejankt worden, dat iedereen met iedereen meehuilt en dat er zakdoeken volgesnoten worden met verdriet.
Ik heb niet het idee dat ik een ongevoelige kouwe kikker ben. Nee, dat ben ik niet, dat weet ik zeker. Geroerd, ja, dat kan ik zijn door sommige berichten. Of dat ik ga nadenken over iets, iets met me meeneem die dag, dat kan ook, maar húilen? Nee, dat krijg ik niet voor elkaar, hoe begaan ik ook met de schrijverds ben. Ik vraag me wel eens af in hoeverre het klakkeloos is opgeschreven. 'Ik huil met je mee', in plaats van 'ik ben met je begaan', of, 'ik kan me voorstellen dat je verdrietig bent.' Of zo. Ik heb de indruk dat er maar wat met tranen en woorden gesmeten wordt.
En daar kan ik niet zo goed tegen.
Daar ga ik van huilen.
Vandaar dit logje.
Snik.
Iemand zin om met me mee te huilen misshien?
7 opmerkingen:
Trek de Kleenex maar uit de kast!
Nee, ik vind het ook een tikkie ongeloofwaardig. Het kan wel zo zijn dat je nét zelf iets soortgelijks hebt meegemaakt en daardoor zelf even volschiet.
Ik kan idd best aangedaan zijn als ik iets naars lees bij iemand anders, maar echt huilen? Nee. Dat bewaar ik voor mijn eigen sores.
Ik heb hier hartelijk om gelachen.
Weliswaar niet zo uitbundig dat de tranen me over de wangen liepen, daar ben ik ook gewoon te nuchter voor, maar een stevige glimlacht heb ik toch niet kunnen onderdrukken.
Of ben ik nou te bot?
Het probleem is dat een glimlach geen sporen na laat op het toetsenbord, anders had ik je er even een fotootje van gestuurd.
Je zult het dus met mijn woord moeten doen. Ik hoop niet dat ik je hiermee nog mee aan het huilen breng.
Een vrolijke groet,
Adri
Wèèèh!
Zal wel politiek correct zijn. Net zoals dat zangers zeggen dat ze graag mensen willen ontroeren willen worden met hun muziek en daarom bekend willen worden. Dat geloof ik niet en ik geloof ook niet dat iedereen maar snikkend achter zijn pc zit. Alhoewel... het is verdomd vochtig buiten...
Ah, logje naar mijn hart, al lees ik het wat laat... Ik begrijp dat ik niet de enige ben die abnormaal reageert bij het lezen van zielige logs (-; Ik kan er ook niet zo goed tegen hoor, die overdreven reacties. Hoewel de jeugd-van-tegenwoordig ook wel veel vaker "kusjes" en "hugs" naar elkaar stuurt dan dat wij vroeger als gewone vriendinnen onder elkaar deden...
Ik moet af en toe gewoon echt huilen met echte tranen en alles erop en eraan! Niet gelogen en echt waar...
Wat dacht je dan van deze: "het is maar goed dat m'n toetsenbord waterproof is, want ik heb toch zitten janken"...nou, mijn toetsenbord kan helemaal nergens tegen, als ik pepernoten kruimel (mmmm, werken en pepernoten eten tegelijk), dan zitten er al toetsen vast.
Veel succes met je brainstorm trouwens (ander logje dat ik net las).
Wat mammalien zegt klopt inderdaad wel: in hyves- en twitterland is virtueel knuffelen en schatje en ik hou van je ook niet van de lucht..blogland wil ook meedoen denk ik.
Een reactie posten