inzicht

Die voeten, die dragen me wel, dat dacht ik toen ik ging, op weg naar verder, naar voorbeelden, dingen.
Dingen die groter waren dan ik, mooier, grappiger, beroemder, wilder, moediger.
'Hallo dingen,' zei ik, 'ik wil net zo zijn als jullie.' Ik oefende me suf, leerde, probeerde, slaagde soms, maar ging uiteindelijk weg omdat er weer iets anders was, iets mooiers, iets beters dan al het andere ooit.
Toen ik eindelijk bij het beste was, werd ik niet opgemerkt.
'Waarom ziet niemand me,' schreeuwde ik verbaasd.
'Omdat je jezelf vergeten bent, schat,' schalmde het door de ruimte. Er klonk gelach, ik werd vertrapt door grote, platte voeten die dansten in hun ruime, geplaveide baan.
Ik belandde in de berm, boos, verdrietig, opstandig, moe.
'Willen jullie me verder dragen?' vroeg ik mijn voeten.
'Ja,' zeiden ze vermoeid, 'maar alleen nog maar terug naar jezelf.'