en toch gaat hier het leven door...

Ik kan vandaag helaas alleen maar over Japan schrijven, want het houdt me, naast de dagelijkse gang van zaken thuis, zo vreselijk bezig. Wat een chaos is het daar en wat vreselijk eng is dat, zo'n op barsten staande kernreactor.
Kernenergie, ik ben er zo vreselijk op tegen. Altijd al geweest. Die dingen staan in de hele wereld, helaas, en er liggen al tonnen met radioactief afval in zee. Wat de toekomst, onze kinderen, kleinkinderen en nog vele generaties daarna, ermee moet, weet niemand. Wie dan leeft, wie dan zorgt, denkt men misschien, wat ik asociaal en overmoedig gedrag vind. En dan te bedenken dat er verdorie hele goede én schone alternatieven voor energie zijn! (zon, wind)

Als je besmet bent, hoef je alleen maar je kleren uit te doen en die goed te wassen. Zelf moet je je goed afspoelen en binnen gaan zitten. Je kunt het best de ramen en deuren sluiten, of, als je perse naar buiten moet, onder een paraplu lopen en een masker op doen. Een natte lap volstaat ook.
Jaja, denk ik dan, het zal wel, maak dat de kat maar wijs. En terwijl ik dat denk ben ik stiekem nog blij ook dat ik of mijn geliefden daar niet wonen. Ja, echt, dat denk ik, vreselijk egoistisch, maar ik denk dat ik niet de enige ben die dat denkt.

Ik zou op tafel willen beuken met mijn vuisten, ik zou, ik zou, ik zou willen schreeuwen, dat ik dit niet wil, dat ik niet wil dat dat spul op land of in de zee terecht komt. Beide opties zijn even akelig, hoewel er in de kranten stond dat men blij was dat de wind richting zee was.
Maar!
Mensen!
De natuur is uiteindelijk een gesloten systeem. Wat de zee in gaat, komt er ook weer uit.

Ik kom er niet uit vandaag, ik kom er gewoon niet uit. Het is te eng. Te onvoorspelbaar, te onoverzichtelijk.
Wat een chaos!