Ik ben deze week alleen met m'n meiden in huis, omdat de Kale Man en Jongste een weekje aan het fietsen zijn in Spanje. Het is heerlijk om met z'n drietjes te zijn. De sfeer is anders, maar hóe anders kan ik geloof ik niet goed omschrijven. Ik heb het al een paar keer geprobeerd, net, hier, op dit blog, maar ik kom er niet uit. De Kale leest wel eens mee, dus ik moet een beetje op mijn woorden passen. Straks denkt ie nog dat ik 'm niet mis.
Maar.
Uhm.
Tja.
Kijk.
Ik mis ze eigenlijk ook niet.
Niet echt.
Niet van dat ik er van moet zuchten of zo.
Of dat ik verdirietg ben, of een zwaar gemoed heb.
Nee, nee, dat heb ik niet.
Ik vind het eigenlijk wel even lekker zo.
Anders, maar wel lekker.
Ik denk dat ik wel weet waardoor het komt dat het zo goed gaat. Waarschijnlijk komt het omdat ik weet dat ze aan het eind van de week weer terug zijn, dus dat hun afwezigheid niet voor eeuwig en altijd is. En last but not least hebben we skype. Hoera, lang leve skype, want o, men, wat is dat toch leuk. Via de laptop hebben we het appartement al gezien en krijgen we 's avonds een liveverslag van de dagen daar. Foto's vliegen over en weer via internet, en berichtjes zijn via what's app zo gestuurd en gelezen. Het voelt allemaal heel dichtbij, en het scheelt enorm dat ik weet dat ze zich ongans vermaken daar. Het eten is goed, het is er elke dag 30 graden, de natuur is om te likkebaarden en jongste heeft zijn groeiende kuiten al geshowd voor de camera.
Geweldig toch!
Nee, ik vind het veel te leuk dat ze dit doen.
Ik ben blij voor ze.
Ik vind zelfs dat het vaker zou moeten gebeuren. We moeten er gewoon op uit, de wereld ontdekken, avonturen beleven, mensen ontmoeten, dingen doen, genieten.
Verhalen verzamelen, dat is wat we gaan doen de komende tijd. Samen of alleen, met of zonder kinderen, maakt niet uit. Zolang we met elkaar verbonden zijn met ons hart (en internet), is geen afstand te ver en hoeft het missen niet de overhand te hebben.
En dus lukt het me om thuis gewoon te genieten met m'n meiden.
We nemen het er nog even van!
