Ik zat op het strand achter een piepklein zelfgemaakt sarong zonneschermpje, gefrobeld van bij elkaar gejutte touwtjes en stokken. Ik keek naar de duinen, staarde naar de zee, genoot van de zon, blies het zand van m'n appel.
Ik dacht aan de japoen, de Balibloem, die bij het naderen van het strand uit m'n haar was gewaaid en in een onbenaderbare put was beland. Zo gaat dat, dacht ik een beetje voor me uit en om heen. Ja, zo gaat dat. Het één maakt plaats voor het ander. De Balibloem moest waarschijnlijk weg, moest ruimte maken voor een ander strand, een ander land, andere mensen, andere gedachten.
En terwijl ik daar zo zat, met mijn kop in de zon en het zand in mijn oren, de kiezen knersend op de sappige appel, fluisterde de wind iets in mijn oren.
'Wat wil je ervoor terug?' waaide hij, strijkend langs mijn wang, heel zachtjes plagend naar beneden, langs mijn kettingen en mijn borst.
'De magie,' zei ik na enig nadenken. Ik drukte het afgekloven klokhuis diep in het zand en ging liggen. Ik sloot mijn ogen en wachtte, wachtte net zo lang tot ik de belofte zou voelen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten