Als het dreigend donker wordt en de donder rochelend door de wolken rommelt, moet ik altijd denken aan het diorama van de Efteling, daar waar je naar een treintje achter glas kunt kijken. Dat treintje gaat door berg en bos, langs dorpjes en meren. In één gedeelte van dat diorama is het donker. Daar zie je lichtjes in huizen en flitsen in de lucht, daar schalt de donder door de lucht. En dat treintje rijdt daar dan onaangedaan doorheen. Tjoeke, tjoeke, tjoeke, door naar het volgende station. Gebiologeerd was ik daar altijd van. Daar sloeg mijn fantasie op hol, verzon ik voor elk lichtje in ieder huisje een verhaal, verzon ik wie daar reisde door die duistere nacht vol donder en geweld.
Ik kom niet vaak in de Efteling, maar áls ik er kom, wil ik altijd even naar het treintje kijken. Het is waarschijnlijk het meest saaie onderdeel van het hele park, maar op dit meiske heeft het altijd wonderlijk veel aantrekkingskracht gehad. Vreemd eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten