uitkijken geblazen

De Kale zei dat ik een nieuwe moest.
'Een nieuwe man?' vroeg ik, en ik kon nog net voorkomen niet al te hoopvol te klinken.
'Nee, muts, een computer,' gromde hij.
'Maar dat vind ik lastig,' mokte ik.
'Weet ik. En ik weet nu ook al dat ik jóu heel lastig vind als je een nieuwe moet.'
'Dus?'
'Dus bestellen we er meteen eentje, dan hebben we 't zo snel mogelijk achter de rug,' zei hij kordaat.
'Goed,' zei ik, en prompt kreeg ik het hele weekend koorts en droomde ik over kwijtgeraakte bestanden en nog een heleboel meer ellende. Kale bestelde een computer en bad dat ie er sneller dan snel zou zijn.
Vandaag is het maandag.
Nog geen nieuwe computer natuurlijk.
Maar!
De koorts is gezakt, ik doe weer mee aan het openbare leven, en outlook doet helegaar niets meer, om over Words nog maar te zwijgen. En nee, natuurlijk werkte ik niet met een illegale versie, dames en heren, dat verzond Words al jaren al uit z'n irri-irrit-irri Tante Duim.
Ik werk nu op de computer van de Kale en probeer intussen best nog rustig te blijven, gewoon door te ademen en niet met spulletjes te smijten. Gelukkig heb ik schatten van kinderen die van bepaalde zaken een puinhoop maken, dus kan ik me lekker op hun afreageren. De Kale is gaan werken en zit tussendoor voortdurend met gevouwen handen te prevelen of het pakketje alsjeblieft, heel erg alsjeblieft vandaag misschien al komt. Of anders morgen.
Dus.
Tja.
Zo een beetje.
Kijk u maar uit voor mij.