verzeten zaterdag

Ik had absoluut geen zin om de zaterdagavond te verzitten.
Ik zag het al voor me: hangend aan de tafel, nippend aan de wijn, op de vlucht voor de tv die vást weer aan zou staan op iets belachelijks.
Ik wilde iets leuks, ik wilde iets onbekends, ik wilde léven potverdrie.
Dus.
Toog ik er op uit met de Kale, de Zus en de Zwager.
Naar de polder gingen we.
Want.
Daar zou een toneelstuk zijn dat er op papier veelbelovend uitzag.
Iets met caravans, vrouwen en verstikking.
'Enig,' zei ik tegen de Zwager die eigenlijk niet zoveel zin had.
Drie kwartier later zaten we aan de koffie in een loods op een industrieterrein.
Het rook er naar aangebrande pizza's.
Verrassend.
Het publiek werd op ludieke wijze opgedeeld in 4 groepjes.
De Kale kwam daardoor in een roze caravan terecht.
Vooraan.
We konden hem allemaal erg goed zien zitten.
Hij zat er mooi.
Zwager, Zus en ik hebben veel naar hem gekeken.
Hij was namelijk interessanter dan het hele stuk bij elkaar.
Man, man, man, wat was het een slecht stuk.
Erbarmelijk!
Ik schaamde me dood dat ik dit uitje verzonnen had
'Mag ik alsjeblieft naar huis?' vroeg de Zwager toen het eindelijk afgelopen was.
'Nog niet,' zei ik, 'eerst drinken we nog een potje bier. Om de boel te vergeten.'
Tja.
Nou.
Eh.
Het was dus een sof, alles.
Het stuk, de polder en het publiek.
We zijn naar huis gegaan, aan de keukentafel beland en gaan drinken.
Rode wijn, rosé en amaretto.
En gaan eten.
Crackers, toost, pesto, kaas, hagelslag en worst.
En toen werd het toch best nog een leuke avond.
'Morgen heb ik een dagje strand verzonnen,' zei ik bij het zwaaien. 'Misschien dat jullie...'
Maar verder kwam ik niet.
Zwager en Zus renden heel hard weg, en de Kale riep dat ik binnen moest komen.
Subiet.
En dat ik even helemaal niets meer mocht verzinnen.
Dat ik gewoon moest gaan slapen.
Tja.
En dat heb ik dan ook braaf gedaan.
Dat had ie wel verdiend.