(ge)boek(t)

Het ging al een tijdje niet lekker met me wat schrijven betreft. Ik pielde maar wat aan en kreeg geen letter op papier. Aan mijn bureau, met m'n snufferd voor het computerscherm, gebeurde er niets dat op magie, inspiratie of vreugde leek. Ik ontliep de boel, probeerde me overal onderuit te wurmen, en intussen klopte deel 2 steeds harder aan de deur.
'Schrijf me nou,' riep het verlangend, 'zet me op je schoot, koester me, vul me, laat me groeien, aai me, maak me mooi,' maar het enige wat ik met dat trappelende, ongeduldige deeltje 2 kon was het op een stoel naast me zetten en er naar kijken.
Och.
Hoe graag ik er ook naar keek, het kreeg geen vorm. Ik rook het niet, voelde het niet, het leefde niet, wat ik er ook in probeerde te stoppen. Ik probeerde het twee weken lang, drie weken, vier weken, 's nachts, tijdens het koken, alsmaar, steeds maar weer, maar verzon ook manieren om er onderuit te komen. Er moest een slaapkamer worden opgeknapt, een tuin bijgehouden, bezoekjes worden ingehaald, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.
Deeltje 2 werd boos.
'Doe serieus met mij!' riep het.
'Maar!' schreeuwde ik terug.
Waarop het deeltje me besprong, mijn toetsenbord pakte, het naar zich toe trok, me mijn rekeningnummer ontfutselde en binnen tien minuten een ticket naar Bali boekte. Daarna sprong het van me af, en sloeg het zijn armen over elkaar.
'Zo,' zei het, 'dat is geregeld. Ik wil leven potverdrie!
Ik was met stomheid geslagen.
'Maar dat gaat toch niet,' prevelde ik.
'Jawel,' zei deel 2, en de toon leek geen tegenspraak te dulden, 'en je gaat low budget, want vantevoren hotels boeken doe ik niet. Je gaat er nóg dieper in. Je zoekt het maar uit daar. Samen met mij, want ik ga mee. En deel 3 ook alvast.'
Ik geloofde het niet, deed er een beetje lacherig over, maar toen ik even daarna de bevestiging via mijn mail binnenkreeg, móest ik het wel geloven.
Daarna vertelde ik het mijn familie en ik merkte dat ik dat moeilijk vond.

Ja dus.
Ik vind het moeilijk om er over te praten.
Ik ben zo bang overdreven over te komen, bang dat mensen zullen denken dat ik het hoog in mijn bol heb, terwijl ik eigenlijk maar dunne boekjes schrijf en zo. Wat stelt het nou eigenlijk allemaal voor, die boekjes, mijn verhalen, wat stel ik eigenlijk voor, wie denk ik wel dat ik ben.
Ik ben bij tijd en wijle erg goed in dat soort gedachten: mezelf klein denken, klein maken, onzichtbaar willen zijn, wat vreemd genoeg eigenlijk niet bij me past omdat ik een dubbele leeuw ben.
Daarom hangt er naast mijn bureau, aan een pilaar, onder een foto van Astrid Lindgren, die ik mateloos bewonder vanwege haar creatie van Pippi Langkous, een schrijven van Nelson Mandela. Het hangt er al jaren, als een houvast, als een reminder. Komt ie aan...

Onze diepe angst is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het LICHT in ons is wat we het meeste vrezen.

We vragen onszelf af:

 Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten?
Maar, waarom zou je dat niet zijn? Je bent een kind van God!
Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden.

Er wordt geen LICHT verspreid,

als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.
We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is, te openbaren.

Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons LICHT laten schijnen,

schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn,

zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.

Nelson Mandela – 1994