kom je weer naar me toe?

Het lijf is zondagochtend geland op Schiphol, maar de geest is er nog niet helemaal. Geen idee waar die zweeft. Misschien is ze ergens blijven hangen boven een zee of berg ver weg. Misschien is ze gestruikeld en zwaar gekneusd, misschien is ze gebutst en zijn er vitale onderdelen geraakt, of misschien is ze gewoon wat in de war over waar ze nou heen moet. Misschien weet ze nog niet of ze moet gaan of blijven, misschien wil ze niet naar de naakte kale bomen hier, misschien prefereert ze bloemen en de zon boven kou, donkere dagen en lange nachten.
Het enige wat ik kan doen is wachten en haar terugschrijven naar mezelf.
'Kom maar meisje, kom maar hier. Ik heb wel plek voor jou, ik zorg heus dat je je huis weer past. Ik blaas je wel wat warmte in, fluister gedichten in je oor, steek een kaarsje voor je aan, blader met jou door herinneringen en koester wat gekoesterd mag worden.
Hier hoor je thuis, gewoon bij mij. Kom je alsjeblieft terug? Ik voel me naakt zo zonder jou, en naakt zijn in de winter maakt koud en kil. Kom, vlieg naar me toe, wees dapper. Trotseer de afstand, durf afscheid te nemen, blijf niet hangen in wat was, maar deal met het nu. Ik help je wel. Toe, laat me weer heelhuids thuiskomen alsjeblieft...'