spacey

Vandaag gaat Anderé Kuipers de ruimte in. Ik ben zo blij dat ik de familie Kuipers niet ben, want ik zou het niet meer hebben van de zenuwen geloof ik.
Je kerel/paps voor een maandje of 5 op reis in de omgeving van het Zwarte Gat, het is nogal niet wat.
Gelukkig is er veel contact mogelijk, naar het schijnt. Meneer Kuipers houdt een blog bij, hij kan mailen, videoboodschappen versturen en wat al niet meer.
En toch. En toch, en toch en toch. Ik vínd het wat!
Ik ben benieuwd of je die shuttle waar hij in zit, ook voorbij kan zien vliegen op aarde, net als al die satellieten. Weet iemand dat toevallig?
Ik ga wel even kijken straks, van 13.20-14.45 uur op NED 1.

O ja, en nog even heel wat anders.
Neem eens een kijkje op dit blog.
Mieke heeft elke dag een woord waar ze een tekening bij maakt.
Ik vind het elke keer weer verrassend hoe ze een woord gestalte weet te geven.
Er zitten juweeltjes bij.
http://miekedehaan.blogspot.com/

Even een update: Ja, de raket is te zien vanaf de aarde. Heb zojuist in een krant, weet niet meer welke, een schemaatje gevonden met de tijden waarop de ISS te zien is boven Utrecht. raar idee.

ook leuk

In plaats van een kerstboom...

yoga

Vanmorgen had ik mijn vierde les yoga.
Yoga.
Ja.
Ik vind het nog niet echt leuk, maar ik heb ergens het idee opgevat dat het goed voor me is. Ik denk dat het goed is om m'n stramme stijfe lijf wat te rekken en strekken, want o, wat is dat allesbehalve lenig op het moment.
Mijn neus op mijn knieen leggen? Vergeet het maar.
De benen gestrekt in de lucht houden? Grapje zeker.
De houding van een vis aannemen? Ga ik niet eens proberen. Een ingewikkelde houding is dat, ik kan me niet voorstellen dat je daar ongeschonden uit komt.
Wat dan wel weer heerlijk is, is de zonnegroet. Ik kan 'm nog niet helemaal, vergis me steeds weer in de volgorde, maar ik denk dat dat vanzelf wel komt.
Het is in ieder geval een fijn begin van de donderdag, die 5 kwartiertjes yoga.
En wie weet, zit ik over 5 jaar wel elke ochtend te yoga-en, gewoon, zelf, zonder juf, helemaal alleen.
Ja, je weet toch niet hoe het leven loopt? Het één zet het ander in gang. Dat is het mooie van het leven, dat je nooit weet waar je uitkomt, dat het een continue beweging is.
Ik vind dat mooi tenminste. Het maakt dat ik, midden in mijn NU, nieuwsgierig ben naar de dag van morgen.

liever een handdoek dan een stok vandaag

Jemig.
Jemig, jemig, jemig hee.
Wat is het toch af en toe een strijd om tot schrijven te komen.
Er zijn zoveel dingen die me er van af houden.
Iedere dag weer moet ik een weg afleggen om tot inspiratie te komen, iedere dag weer is het afwachten of ik wel de goede flow te pakken krijg.
Het is geen klagen, begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk om te doen, maar af en toe ben ik gewoon te moe en zit mijn hoofd te vol om de weg naar het verhaal weer te gaan.
Het is hard werken om mezelf elke dag weer bij de les te houden. Ik ben mijn eigen coach, mijn eigen motivator, ik ben degene die voor een stok achter mijn eigen deur moet zorgen.
Maar!
Soms wil ik geen stok, maar een lekkere fijne zachte handdoek waar ik me in kan wikkelen, waar ik tegen aan kan leunen als het me teveel wordt. Maar van handdoeken worden geen boeken gemaakt. Van stokken ook niet. Boeken worden gemaakt met behulp van vertrouwen, passie, zweet, inspiratie, tijd, inzicht, overgave, fantasie, herinneringen, techniek, muziek, computers, informatie en doorzettingsvermogen. En er zijn vast nog wel meer ingredienten op te noemen, zoals daar bijvoorbeeld de meer wereldse geneugten zijn zoals kauwgom, water, sigaretten, chips, drop, mentos, crackers, pesto en kaas. Of sap, wijn, koffie en/of thee. Of wat dan ook. Niet alles tegelijk natuurlijk, en ook niet alles elke dag.
Als ik zo doorga wordt het een raar lijstje.
Fotootje dan maar?

drukte

Jullie dachten dat ik jullie vergeten was, zeker.Welnee, natuurlijk ben ik jullie niet vergeten.
Nooit, ik vergeet mijn lezers nooit.
Ik ben alleen af en toe wat onregelmatig met het plaatsen van een bericht.
Dat komt door drukte, he mensen, drukte, dat is allemaal drukte. Drukte in mijn hoofd, drukte thuis, drukte door die malle decembermaand, drukte doordat de Kale Man af en toe wat hulp nodig heeft, drukte met paardjes, drukte met heen en weer rijden en o ja, ook nog drukte wat betreft die alsmaar naderbij komende deadline.
Dus. Nou ja, dat jullie dat even weten.
Verder niks.
't Gaat allemaal prima hier, alleen, nou ja, nogal druk dus. Of had ik dat al gezegd?

vreemd

Een paar dagen geleden geleden schreef ik over onze rode kater Figo. Het rare is dat hij sinds het geschrevene opeens volkomen normaal doet. Hij zeurt niet meer om eten, is niet meer gefixeerd op deuren en ligt, zoals het een kat betaamt, al vier dagen voor pampus opgekruld op een schapevachtje in een stoel waar hij nog nooit op heeft gelegen. Hij is gezeglijk, laat zich aaien en spint daarbij.
Ik verdenk hem ervan dat hij 's nachts dit blog leest, gewoon om mij te kakken te zetten.
O ja, moet ik er wel bij zeggen dat hij geen zacht blikvoer meer krijgt. Er staan voortaan alleen nog maar harde brokjes voor hem klaar, en daar moet ie het mee doen. Het is alsof hij begrijpt dat er niets meer te zeuren valt. Fixatie is weg, neurotisch gedrag ook.
En nu maar hopen dat hij dit niet leest vannacht...

en nu weer verder...

Sinterklaas is achter de rug. Ik wilde foto's plaatsen van de prachtige surpirses die zijn gemaakt, maar ik ben mijn snoertje een beetje kwijt zodat ik de foto's niet kan inladen, dus dat feest gaat even niet door. Misschien vind ik 'm vandaag en kan ik jullie morgen even laten meegenieten. Want genieten was het! Echt geweldig hoe iedereen zijn of haar best heeft gedaan.
Nu hoeven we alleen de kerst nog maar, wat we volgens mij prima hebben opgelost door een weekje weg te gaan met het hele gezin. Terschelling wordt het, en daar heb ik best zin in. Niet zozeer in de kerstdagen, maar wel in het strand, de wind, de zee en het eiland zelf. Weer even een frisse neus halen, de wind om de kop voelen, een beetje banjeren en klooien en doen.
Laptop gaat mee, want het boek is nog niet af. Nog lang niet. Het is weer ploeteren en zuchten in het kwadraat, maar dat ben ik inmiddels wel gewend. Een boek schrijven gaat nooit vanzelf, hoe vaak ik het ook al heb gedaan.
Nummer 17 wordt het inmiddels. Zeventien ja, ik sta er zelf ook van te kijken. Eén ervan is nog niet klaar, die moet nog geillustreerd worden. Ik heb 'm vorig jaar al geschreven, maar de uitgever loopt iets achter. O ja, en er is nog eentje waar ik werk voor heb geleverd, maar dat is een gezamelijk project en ook nog niet klaar wat illustraties betreft, wat me ineens doet herinneren aan het feit dat ik de uitgever nog moet bellen, want er moet een stukje over gedaan worden. Dus. Vooruit met het luie gat, er moet gewerkt worden!

druk met Sinterklaas

briefje

Lief!