'Kom schatje, kom maar, 't duurt maar heel even,' probeerde ik Figo, onze rode kater die met een alsmaar dikker wordende wang rondliep, gerust te stellen. Dochters en ik probeerden hem in het reismandje te krijgen, maar hij werkte niet echt lekker mee, wat resulteerde in een paar flinke krassen op de borst van Dochter.
Na een hoop geworstel en wel-hier-en-gunter-nog-an-toe-nu-ga-je-verdorie-dat-ding-in-jij-etterbak-van-een-kat hadden we 'm eindelijk waar we 'm hebben wilden. Hij blies de krullen van de trap, werd een boos en gevaarlijk monster dat zijn aantekening bij de dierenarts eer aandeed. 'Valt aan' staat er namelijk met grote letters op het beginscherm van zijn status.
'Ik ga geen vriendjes met 'm worden,' zei de dierenarts na onderzoek.
'U ook al niet?' vroeg ik.
'Nee. Ik moet dat abces aanprikken en zoveel mogelijk leeg knijpen.'
'Lekker dan,' zei ik.
'En U gaat me daarbij helpen.'
'Dacht 't niet,' zei ik, me levendig herinnerend hoe Figo nog geen 15 minuten eerder in het halsje van m'n dochter hing. De dierenarts deed achter alsof ze me niet hoorde en pakte hele grote dikke leren handschoenen.
'Deze aantrekken en zo goed mogelijk de kat proberen vast te houden,' zei ze.
Ik had geen keus. De assistente had geen tijd en de dochter die mee was, was ab-so-luut niet van plan ook maar enigszins mee te werken. Ze had zich verstopt in haar sjaal en deed net alsof ze er niet was.
Dus nam ik de blazende en worstelende Figo onverrichterzake in de houdgreep en zette de dierenarts een beste naald in het abces. Vreselijk naar, maar ook vreselijk nodig want er kwam een hoop zooi uit.
Figo worstelde en blies en beet als een krijger. Woest was hij, en bang natuurlijk, en ik denk dat 't hem ook pijn deed.
Een klein kwartier later was zijn abces uitgeknepen, had hij een paar injecties te pakken (antibiotica en pijnstilling) en mocht hij zijn reismandje weer in. Ik verwachtte een hoop gesteggel om hem hier in te krijgen, maar zodra ik het mandje op de behandeltafel zette, kroop hij er als een haas in en smeekte hij me zowat de deksel er heel, maar dan ook héél snel op te doen en hem verder met rust te laten.
Aandoenlijk was ie toen, en heel erg zielig.
Eenmaal thuis kroop hij het mandje uit, vrat een paar brokjes en wilde hij naar buiten. Ik wist niet of dat mocht, maar heb hem maar gewoon laten gaan. Binnen 10 minuten was hij weer binnen, waarna hij zeker 30 minuten vanuit de gang onafgebroken naar me heeft lopen staren.
Daarna was ie moe en ging ie slapen.
Ik hoop voor hem dat de zwelling wegblijft. Mocht 't abces weer op komen zetten, dan moet het mes er namelijk in. En dat is zeer beslist iets om tegenop te zien, voor beide partijen.
't Is me er eentje, deze meneer Figo!
2 opmerkingen:
Hm, herkenbaar.
Dat mormeltje hier, Robin, is nog niet echt tam. En hoe behandel je dan een ontstoken oog? Ja, onder narcose dus...
Om hem onder narcose te krijgen (en hem met het pakken veel leed te besparen) zet ze hem over in een dwangkooi. Heel handig. De wanden zijn mobiel en zo heb je dus op een bepaald moment een reepje kat, waarna de naald snel gezet is, door de tralies. Arm ding. Ach, ze zijn boos...? Ik denk doodsbang ja.
Klinkt heerlijk aaibaar, die kater van jullie. Was dit hetzelfde beest dat je pas geleden gratis en voor niks aanbood? ;)
Een reactie posten