Vorige week woensdag, een dag voor de begrafenis van de fakkeldrager, belde mijn uitgever me om me te vertellen dat hij de hele dolfijnenserie ging skippen. Zijn telefoontje kwam er ruw samengevat op neer dat ik de bons kreeg. Geen serie, geen vervolg, en nog bedankt voor het harde werken. Dag, tot ziens, we bellen nog wel, jammer, maar het is toch eigenlijk niks voor ons, en nee, we kunnen niet precies zeggen waar het aan ligt, het is nogal vaag allemaal, nee, ik ken verder niemand in de wereld van de uitgeverij bij wie ik een goed woordje voor je kan doen, zonde inderdaad maar je redt het wel, ja, wij dachten dat je dit bericht wel goed op zou pakken, en ja, het was inderdaad lastig om dit telefoontje te plegen, is nooit leuk nee, sterkte morgen nog bij de begrafenis, doeg.
Ik stond met mijn oren te klapperen, maar had heel even andere dingen aan mijn hoofd waardoor ik er in eerste instantie niet zo heftig op reageerde.
Tot ik een uur later aan tafel zat en plotseling overvallen werd door Twijfel. Hij greep me bij de keel, probeerde me te bijten, maakte krassen op mijn armen, gromde en snoof met grof geweld. Ik worstelde maar was te zwak om hem van me af te krijgen. Godzijdank wierp Vrijheid zich op als mijn redder. Met wapperende haren rukte ze die rotzak van me af, slingerde hem hardhandig in de hoek en gebood hem daar te blijven liggen.
'En o wee als je terugkomt, jij miezerig aftands mormel. Waag het niet haar te vermorzelen anders krijg je met mij van doen. En reken maar dat ik je de volgende keer niet spaar. Ik hak je in mootjes en gooi je in het grote grijze huilerige bos.'
Sinds dat moment loopt Vrijheid naast me. Ze is mijn engel, mijn eigen fijne superwoman die me, zodra ik ook maar éven een staartje van Twijfel vermoed, een andere kant op fluistert.
'Negeer 'm Margrietje. Maak plannen, zoek mogelijkheden, je bent vrij om te doen wat je wilt.'
En weet je, het lukt me, aarzelend, weliswaar, voetje voor voetje.
Kleine stapjes neem ik, nee, ik ren nog niet, dat komt vanzelf wel weer, maar ik loop in ieder geval de lente tegemoet...
8 opmerkingen:
Tsjee .... da's wel even een bericht ja. En het (eerste) vervolg was al af, toch?
Ik hoop dat je Engel lekker even op je schouder blijft zitten en dat je haar toelaat je zachtjes in je oor te fluisteren ...
Oh nee, het was geen klein engeltje dat op je schouders paste. Het was een hele heuse grote die naast je liep. Nog beter.
Nee! Wat naar voor je. En zonder opgaaf van redenen ook. Gátver!
Goed dat je het zo stoer oppakt.
Tjonge wat naar!
En wat een botte manier om dat zo te doen.
Sterkte!
wat een k**-actie...maar die Bali-ervaring neemt niemand je meer af...ozo! ...heb je nu wel weer meer tijd voor een lunchje ofzo....
Wat vervelend zeg! Dat zal heel beroerd voelen!
Nu val je in een heel andere soort stress!
Ik zou zeggen: We pakken een paar tennisballen en bombarderen elkaar met snoeiharde slagen, daarna pakken we de boot,trekken zeilpakken aan, we zeilen weg, of we het nou kunnen of niet, doen een paar boei over boord manouvres, we waaien uit en nemen een neut!
Ik ben je vriendin! Wanneer gaan we dit doen?????
en..... groetjes van Margreet (anoniem....)
Hè getver, wat is dit naar joh en ook de manier waarop.....echt helemaal niet goed. Ik vind het rot voor je!
Een reactie posten