Gisteravond laat fietste ik met straffe tegenwind langs het Wolderwijd dat nu vol ligt met ijs, sneeuw , sporen, kwijtgeraakte handschoenen en vergeten stoeltjes. De wijdsheid treft me elke keer weer en ik móet er gewoon elke dag even kijken, al is het maar vijf minuten.
Ik fietste dus, rond en rond met de koude benen, en keek naar de besneeuwde ijsvlakte die de donkere nacht brutaal en eigengereid terugketste. Die wijde witte vlakte lag daar maar stil en groots te schitteren, trok zich niets aan van de wind en de geelwitte zware wolken, droeg alles zoals het kwam en deed er verder niets aan.
Waar het smolt, smolt het,
waar het schitterde, schitterde het,
waar het waaide, woei het.
'Neem er een voorbeeld aan,' lispelde de wind me in de oren.
'Wat?' vroeg ik, want ik had een muts op, twéé zelfs, dus ik hoorde 'm niet zo goed.
'Gebruik dit beeld als metafoor,' herhaalde hij ijzig.
Daarna weigerde hij nog verder met me te praten omdat hij heen en weer wenste te waaien, en stuurde hij me subiet met koude wangen en voeten naar huis.
Nu.
Nu pas, een nacht en een halve dag later, begrijp ik wat ie bedoelde.
Ik denk dat hij bedoelde dat het mogelijk is dat je jezelf blijft in alle omstandigheden, maar dat dat 'zelf' door omstandigheden tijdelijk veranderbaar is. En dat duisternis niet hoeft te betekenen dat je je eigen licht uit hoeft te doen.
3 opmerkingen:
Hier zegt ie nooit iets. Jammer. Ik kan soms wel wat goeie raad gebruiken nl!
Dagelijks kijk ik uit over die "wijde witte vlakte die daar maar stil en groots ligt te schitteren". Helaas zie ik alleen maar de schoonheid en brengt het me niet tot zo'n mooie beschrijving. Maar nog veel mooier is de filosofische reflectie, die bewonder ik!!
De natuur heeft een prachtige symboliek in al haar onderdelen, waarmee zo ons tot voorbeeld kan zijn. Je beschrijft het prachtig!
En nee, doe dat licht maar niet uit..
Een reactie posten