bij deze

Even resumeren over wat we allemaal hier in huis hebben, en met 'we' bedoel ik De Kale en mezelf.
We hebben 4 kinderen, te weten: een student, een danseres, een amazone en een verse puber. We hebben 2 konijnen waarvan 1 met epilepsie en dan hebben we nog een gesjeesde kale kater. Een kwartiertje fietsen verderop zijn Princess en Zorro, resp. een pony en een paard.
In ons gezin zijn allemaal spannende dingen gaande. Zo is de danseres vandaag (en de komende weken) bezig met het doen van audities voor een HBO dansopleiding elders in het land. De what's appjes vliegen over en weer en iedereen houdt zijn/haar adem in. We leven van ronde naar ronde.
De amazone en de pony trainen zich helemaal suf voor de aanstaande Nederlandse kampioenschappen, de student worstelt zich met glazen sinaasappelsap en geduld door een flinke griep heen en heeft tussen neus en lippen door duidelijk gekregen wat hij voor stage wil gaan doen het komende jaar. De verse puber intussen is net weer beter van de griep, heeft het reuze naar zijn zin op school, verzamelt een leuke club vrienden om zich heen en vindt dat hij spillebenen heeft. Zijn voornaamste doel op dit moment is groter groeien, zowel in de lengte als in de breedte, wat nog een hele klus is als soep je lievelingseten is.
Het is een en al beweging hier, en wat dat betreft komt het wel goed uit dat ik even niet zo veel om handen heb. Het voelt goed om tijd te hebben voor iedereen, naar ze te luisteren, mee te leven en met ze mee te lopen op hun zelfgekozen pad. Ik vind ze geweldig, die kinderen.
O ja, en de Kale mag er ook best wezen natuurlijk.
Wou ik zomaar even zeggen vandaag.
En daar moet u het mee doen.
Dahaaag.

Denken, lopen, mijmeren, frisse lucht inademen, de zon op m'n gezicht laten vallen, uitkijken over die immense vlakte, goed om zinnen te verzetten en ergens te landen waarvandaan ik weer kan vertrekken. Helend voor de ziel, even pas op de plaats maken. Dat kan hier...

Kijken naar de boom die daar al jaren staat en soms lolly's tussen zijn wortels verborgen houdt.

  'Mam, die lolly's he, verstopten júllie die daar?'
  'Wil je het antwoord echt weten, schatje?'
  'Nee, ik denk het niet'.'
  'Dan laten we het lekker zoals het was...'

  'Zou er nog water in het vennetje zitten, mam?'
  'Geen idee. Het is al een flinke tijd droog. De enige manier om er achter te komen is er even te gaan kijken...'

Ja dus.
Er zit nog water in.
Kijk nou toch eens hoe dat wier om die tak heen zit. Net fluweel...

Ook de volgende klus verzet mijn zinnen. We hebben een tafel in de tuin waar ooit Portugese tegeltjes in zaten. Ze zijn helaas kapot gevroren, dus hebben we die tegels er 3 jaar geleden uitgebikt en de tafel geegaliseerd. Daarna zou ik de tafel gaan mozaieken, maar gutteguttegut, wat is dat een werk. Ik gebruik natuurlijk veel te kleine steentjes en die knip ik dan ook nog eens door omdat ik dat mooier vind qua effect. De bedoeling is dat ik het dit jaar afmaak. Kwestie van doorzetten en elke dag een stukje doen. Heb ik nu mooi de tijd voor, en bezoek helpt graag mee heb ik gemerkt...

En ja, dat asbakje met inhoud stoort ook mij. Wordt aan gewerkt. Niet nu, kan niet alles tegelijk. Komt wel, komt goed, heus.

Om het hier niet al te dramatisch mijmerend te laten worden, zal ik er ook even een fotootje bij doen van pannekoeken bakken, compleet met oerlelijk Frans bloemetjesschort. Mijn lievelings, speciaal gekocht omdat het zo stom is. (uit)Lachen mag...

briefje voor de Fakkeldrager

Allerliefste Fakkeldrager,

Je kunstje heeft nou wel lang genoeg geduurd.
Kom uit je kist, stap die scootmobiel op en ga mee een ijsje halen alsjeblieft.
Je afwezigheid verplettert me nogal vandaag, ik kan er bijna geen adem meer van halen.
Ik trakteer, dat scheelt dan weer.

Liefs, Margriet

vroeg op voor de lente

En dan gaat de wekker om half zes omdat je hebt bedacht dat je samen met een vriendin de lente wil verwelkomen, dan waggel je naar de douche, mikt een streepje onder je ogen, prikt een blommetje in je haar, drinkt een paar slokken thee, spring je in de auto en hobbel je naar waar jij denkt dat het 't mooiste te zien is en dan wacht je op de dijk met je kont op een inderhaast uit de kast getrokken stoffig stoelkussen en dan zie je er zo uit

en dat alleen maar omdat je zo dolgraag dit wil zien



 en dit

en dan leg je, als je klaar bent, ergens op een steen een ei neer als symbool voor, ja, als symbool voor van alles, vul zelf maar in, en dan donder je de kussens terug in de achterbak en hobbel je naar huis om daar een lekker potje thee te drinken en vers gebakken broodjes te nuttigen en dan denk én voel je daarna de hele dag dat het toch eigenlijk wel achterlijk vroeg was maar wel bijzonder om te doen.
Dus.
Nou.
Zo een beetje.
Het gaat goed met me.
Dat dan weer wel.

lauwtjes

't Is een beetje lauwtjes hier op het blog. Dat komt, ik maak even pas op de plaats. Er is veel gebeurd afgelopen weken en dat moet op een plek vallen waar ik ruimte voor aan het maken ben. Tijd nemen daarvoor helpt, en de zon die vandaag schijnt ook. De lente is in aantocht, de vogels fluiten hele concerten, de natuur zit vol beloften. De tuin schreeuwt om actie, de kelder moet worden opgeruimd, de kinderen verdienen aandacht. Bakken vol, want voor ik het weet zijn ze groot, de deur uit en met hun toekomst bezig.
Dus.
Daarom is het een beetje lauwtjes hier.
Ik heb andere dingen te doen.

Liefs, Margriet

smashing crashes

Ik zit aan de grote tafel met de computer. Op de bank zit Jongste samen met de Kale naar Titanic te kijken. Ik hoor de muziek maar kijk niet. Expres niet. Ik trek dat soort films normaal gesproken al niet, maar vandaag helemáál niet.
Van die muziek ga ik janken en van wat er allemaal gaat gebeuren in die film ook.
Dus ik ga zo mijn computer pakken en verhuis naar boven, richting bed. Misschien dat ik een boek pak of verder ga met mijn manuscript, dat moet ik nog even zien.
In ieder geval trek ik het allemaal even niet.
Morgen is er weer een dag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Gewoon doorgaan en maar zien wat er komt.
En nu moet ik wegwezen. De muziek zwelt aan, de Titanic gaat crashen. Ik wil het niet horen, niet zien, niet voelen.
Ik voel me genoeg gecrashed vandaag.