Vanmorgen zwaaide ik naar een kindertje van 2 tot 4 jaar dat aan de hand van zijn mama naar de intocht van Sinterklaas ging kijken. Die verwachtingsvolle blik van 'm, dat pietenmutsje op zijn hoofd, de haast waarmee hij zich voort wilde bewegen, naar Sinterklaas, toe nou, toe nou mama, loop door, neehee, ik wíl niet naar binnen bij Margriet, ik wil naar Sinterkla-haas, nee, ik doe geen handkus, ik wil lopen mama, kóm. Ik stond zo een beetje voor het raam, blies tóch een handkusje, lekker puh, en dacht aan m'n nog immer ronkende Puber die 't allemaal geen reet kan schelen of die Sint nou komt of niet vandaag.
'Boeien,' mompelde hij toen ik 'm om 13 uur (!) maar es een keer wekte en zei dat de Sint al lang was gekomen en dat ie gitaarles was vergeten en dat de dag al lang doormidden was en dat hij zijn tijd verdeed met slapen, slapen en slapen. Daarna maakte ik dat ik wegkwam omdat ik gewoonweg geen zin had om die Puber doelloos door het huis te zien zwerven, uiteindelijk belandend op de bank, waarschijnlijk, of achter de computer, nog waarschijnlijker, of met de laptop op zijn schoot, het allerwaarschijnlijkst.
O, doe mij nog een kindertje alstublieft. Zo'n lief, leuk klein zacht kindertje dat nog gelooft in Sinterklaas. En in zijn mama, graag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten