andere koek

Gelukkig.
Er is weer koek.
Nieuwe.
Kan ook niet anders.
Ik bedoel: de zon schijnt, de natuur barst open, tintelingen overal.
Nieuwe koek, ándere koek.
Nog een beetje onwennig, maar misschien wel heel erg lekker.

Vandaag ben ik naar het Dolfinarium geweest om te kijken of het boek goed aansluit op de nieuwe show. Een beetje gespannen liep ik de koepel in. Al die mensen, zoveel kinderen, dat grote scherm, de dolfijnen in het bassin, de lichtjes, ik vond 't spannend.
Jullie moeten weten, ik heb de show niet gezien voordat ik aan het boek begon, maar moest het doen met een mondelinge overdracht en een paar geïmproviseerde plaatjes.
Met dat wat ik had, heb ik een verhaal gemaakt, keihard gewerkt. De drukte ligt nu even niet meer bij mij, maar is verplaatst naar vormgeving en de illustrator.
Met man en macht wordt er aan gewerkt om het boek nog voor het hoogseizoen op de plank te hebben liggen. Mailtjes vliegen over en weer: vind je dit okee, kan het zo, wat vind je van dat papier, wachten op het inkleuren van de schetsen, etc.

Met dat alles in het achterhoofd zat ik te kijken. De lichten gingen uit, de muziek begon, en als ik nog nagels had gebeten, had ik er op dat moment beslist een paar afgeknaagd.
Toen ik de wereldbol zag verschijnen, werd ik rustiger. Okee, dacht ik, de titel zit goed, die is raak. Ik kan nu nog niet verklappen wat de titel is, maar dat ie goed is, kan ik wel zeggen. Daarna zag ik India op het scherm verschijnen, Afrika, de Noordpool en een zalig eiland met palmbomen en witte stranden.

Na afloop ben ik blijven zitten. Ik zag de koepel leegstromen, stuurde een mailtje naar m'n uitgever dat ik het gevoel had dat we goed zaten met wat we hebben en deed nog een suggestie voor de cover. En toen was het tijd om alles te laten bezinken.
Kloink.
En nog een keer kloink.
Het was nogal een intens moment zal ik maar zeggen.
Zo'n moment dat alles samenvalt.
Zo'n moment dat je volstroomt omdat je meer dan leeg was.
Een moment dat verder reikt dan materie, verder dan het uiterste puntje van mijn vingers of mijn tenen.
Da's verdomd mooie koek kan ik u vertellen.
En daar, in die koepel, kon het me heel even niet schelen of die koek ook lekker gevonden zou worden door anderen. Het was míjn koek namelijk. Zelf gebakken, zelf gekneed, mee gestoeid, op gevloekt, om gehuild, moe van geweest, gevuld met ingrediënten die ik niet kende, de koek die ik in liet zakken en waarmee ik opnieuw begon, alles onder leiding van een zeer begripvolle en geduldige uitgever en redactrice.

Ik ging nog net niet als laatste de koepel uit. Ik zette mijn zonnebril op. Niemand hoefde te zien dat ik volgelopen was.

andere koek

Pasen is voorbij, we hebben een koning en het is mei.
Er is één boek af, en het volgende laat even op zich wachten.
Dat kan niet anders, want mijn koek is op.
Ik zit verdwaasd aan wat kruimeltjes te plukken, hier een daar een pluisje weg te blazen, en verder komt er niet zoveel uit hoofd en hand.
Ook hier op dit blog is de koek op. Er wordt wel weer een nieuwe gebakken, ooit, in een ander smaakje wellicht, ach, dat weet ik allemaal nog niet. Ik heb denktijd en stilte nodig, en daarna ziet u me vanzelf wel weer verschijnen.
Tot dan!

heb ik iets gemist?

Uhm, is het al Pasen geweest, eigenlijk?

zodat u een beetje beeld heeft...

vogelnestjeshaar

'blij uit het ei' nagels

voorleespret met Breet op bed

gezond ommetje

waslijn vol verhalen





I

Zojuist een documentaire gezien van Marina Abramovic, performance kunstenaar.
Ik kende haar werk niet, maar werd vanmorgen op een klein filmpje van haar gewezen door mijn lieve Danseres tijdens het drinken van een kopje koffie in ons geliefde etablissement.
Nadat ik de uren daarna lang genoeg werkontwijkend gedrag had vertoond en me eindelijk in mijn atelier opsloot om aan de slag te gaan, zocht ik Abramovic nog eens even op en belandde ik in onderstaande documentaire. Ik zag dat het me nog eens 2 uur zou kosten om het af te kijken, maar besloot het mezelf maar gewoon te gunnen, en o men, wat is het dat waard geweest.

http://cultuurgids.avro.nl/front/detailcloseup.html?item=8276184

De tranen liepen me over de wangen, vooral aan het eind van de docu en ik dacht: wat als ik tegenover die vrouw gezeten had daar in New York in het MOMA, wat had ík daar onder ogen willen zien, en ben ik anno hier en nu in staat en/of moedig genoeg om dat zelf te doen.
Een diepe zucht.
Ik weet het niet.

Och.

Mocht je 2 uurtjes over hebben, ga dan ook gewoon eens kijken.
Hoeft niet, mag.
Zie maar wat je doet.

Een paar quotes die ik opgeschreven heb en straks uit ga printen en aan de muur ga hangen:

-Je moet jezelf leeg maken om in het hier en nu aanwezig te kunnen zijn
-Een kunstenaar is een strijder
-Je moet de vastbeslotenheid en het doorzettingsvermogen hebben om baas te worden over een nieuw territorium, maar ook over jezelf en over je eigen zwakheden
- It's a state of mind, so, wait and see.

halverwege

Ben heel even boven water om adem te halen.
Woensdagmiddag om 14.45 uur heb ik m'n manuscript ingeleverd van boek nummer 1.
Vandaag kuis ik mijn atelier waarin ik me de afgelopen anderhalve week heb opgesloten, en morgen ga ik aan boek nummer 2 beginnen.
Een en ander vergt een grote focus, en daar hoort bij dat ik me niet op het sociale vlak begeef, geen blog bijhoud en behoorlijk afwezig ben bij kassa's, gesprekken, en het allergrootste nadeel: thuis.
Er zijn momenten dat ik me afvraag of dit allemaal wel zin heeft, maar me bezighouden met die vraag levert geen beter boek op. Dus ja, het heeft in mijn ogen zin. En het vraagt offers. Waarmee ik niet beweer dat het goed is wat ik doe. Het levert in ieder geval wel 2 boeken op die met man en macht eind april en eind mei klaar zijn en in het Dolfinarium komen te liggen. Niet alleen voor mij een klus, maar evengoed voor iedereen die erbij betrokken is.
Super tof dat dat kan!
En vanavond een workshop over ademhalen, want dat moet ik blijven doen. Liefst met zorg en aandacht. Even een flinke teug nemen voor de volgende onderdompeling.

uitzicht

'Zeg, heb jij het nummer van je uitgever nog?' vroeg de accountant fijntjes.
Ik zat op zijn kantoor met een boodschappentas vol administratie, ongeordende mappen, halve afspraken, enge offertes en beduimelde bonnetjes om me heen.

'Je hebt een ontzorger nodig,' was de opmerking van een vriend die ik na het bezoek om raad vroeg.
'Heb jij tijd?' vroeg ik.
'Lijkt me leuk en buitengewoon gezellig met jou, maar nee, ik heb geen tijd,' zei hij.
'Waar haal ik dan een ontzorger vandaan?' vroeg ik.
'Je uitgever?' opperde hij voorzichtig.

'Wat wil je eigenlijk bewijzen met dit hele gedoe?' vroeg een lieve vriendin.
Gosj, ja, wat wilde ik bewijzen. Ik weet het niet. Ik was voor mijn gevoel helemaal niet bezig met iets te bewijzen. Ik was alleen maar bezig voor een goed produkt te zorgen en ik dacht dat ik degene was die dat het beste zou kunnen. Gek werd ik er wel van, maar a la, ik werd wel vaker gek van dingen.

'Gaat het wel goed met je?' vroeg moedertjelief bezorgd.
'Tuurlijk wel,' hikte ik, met mijn nog brandende sigaret een nieuwe aanstekend.

'Deze reep chocola is tot eind april houdbaar. Ik bewaar hem speciaal voor jou,' schreef een schat van een oude vriend van me.
'Druk,' mailde ik. Vervolgens zat ik in totale lamgeslagenheid naar het computerscherm te staren. Denken, zweet op de kop, zuchten, rennen als een kip zonder kop van het een naar het ander.

Dus toog ik al met al 10 dagen geleden voor een gesprek naar mijn uitgever, hetgeen afgelopen donderdag beklonken is met een hernieuwde samenwerking.
En man, wat viel er toen een last van me af. Tien kilo lichter voelde het, alsof de wereld niet meer drukte, maar blies.

'Godzijdank,' zei een vriendin die op bezoek was bij een verjaardagsfeestje waarop ik me ook bevond. 'Ik maakte me oprecht zorgen over je.'

Waarmee ik maar wil aangeven dat de mensen om me heen eerder in de gaten hadden wat het beste voor me was, dan ik.
Wat was het een strijd om in te zien dat ik niet alles kan.
En wat was het moeilijk voor me om in te zien dat ik het beste functioneer als ik alleen maar creatief hoef te zijn. Dat mijn zicht vertroebelt als het om zaken gaat.
Dat mijn kracht en passie in de creatie ligt, en niet in het maken van afspraken en het regelen van cont(r)acten. Wat een geworstel was het, wat een gepeins en gedoe.

Vanaf nu weet ik precies wat een uitgever voor je doet.
Een uitgever ontzorgt, en man, wat is dat heerlijk!
Ieder zijn vak. Boeken schrijven en uitgeven zijn 2 heel verschillende dingen.
Ik ben er achter gekomen dat ik ze niet wil combineren.
Ik kan niet alles, en zeker niet op zo'n korte termijn.
Dus.

En ja, nu zijn alleen de dode lijnen er nog.
Heftige deadlines, waar veel concentratie voor nodig is.
Ik heb me verschanst in mijn atelier: brood gehaald, sap, een fles wijn, tulpjes en shampoo.
De joggingbroek ligt klaar, dikke sokken en de zelfgebreide afschuwelijk mislukte trui ook.
Ik kom voorlopig mijn atelier niet meer uit, alleen voor de hoogst noodzakelijke dingen.
Mocht u in de loop van deze week een grommend klein monstertje uit uw computer horen komen, dan zou ik dat wel eens kunnen zijn...

 

te snel voorbij

                    De sneeuw smelt
                           en ik ook

wit gezicht

   en de sneeuw maakte dat ik kon doen
alsof alles anders was,
maakte van het stomme vliegtuigbeeld
een malle hond met hangende oren
veranderde scherpe punten in zachte komma's
  
   en de vlokken die m'n capuchon raakten
werden als vanzelf
zacht tegen 't tentdoek tikkende vliegjes.
  
   en de wilde zinnen die ik in me had
bleven binnen
bang de wattige stilte te verscheuren
  
Zacht werd het
zo zacht

Ik moest zitten
schepte de stilte met mijn handen
en gaf het een gezicht

machine

Vandaag wilde ik dat ik een machine was
die werd bediend door iemand
die verstand van me had,
gewoon op mijn knopje drukte
zodat ik onverstoorbaar zou doen wat moest
totdat ik uit mocht

tante Polder in het boek van Frederik

Een week of 2 terug lag er weer een nieuw boekje op de mat. Was 't al bijna vergeten, is ook alweer een tijd geleden dat ik het geschreven heb. Het leuke van dit boekje is dat hier een oud vrouwtje in 'speelt' wiens naam tante Polder is. Deze naam komt uit mijn jeugd, van toen ik regelmatig bij mijn lievelingsnichtje in Zwolle logeerde.
Bij haar in de straat woonde een mevrouw die zij tante Polder noemde. Geen idee waarom, of dat haar achternaam was, of een bijnaam, of een koosnaam, maar bij die mevrouw, die al oud was in mijn ogen, lieten we altijd papillotten draaien in ons haar. Ze deed dat met reepjes gescheurd laken, draaide onze hele haardos daar in, en dan gingen wij met een hoofd vol opgekrulde lappen over straat terug naar het huis van mijn nichtje. Daar kropen we gelukzalig en verwachtingsvol in bed om de volgende ochtend wakker te worden met een prachtige kop met pijpenkrullen die de hele dag luchtig om ons heen deinden. Prachtig.
Voor het boek 'Frederik' heb ik moeten strijden met de redactrice om de naam van tante Polder in het boek te mogen laten staan. Ze vond het maar een rare naam, vroeg meerdere keren waarom het 'Polder' was (komt ze uit de polder dan?), en waarom ik haar 'tante' noemde terwijl ze alleen maar een buurvrouwtje was, maar al die keren dat ze er over zeurde en het anders wilde, zei ik dat ze tante Polder heette zonder uit te leggen waarom. Pas toen ik haar na veel heen en weer gemail vertelde dat ik het perse zo wilde omdat het iets van mij van vroeger was, mocht het blijven staan. Maar stom vond ze het wel.
Mij kon het niet schelen dat ze dat stom vond. Ik vond het leuk, die naam.
Nog steeds!

daar waar de beweging van de golven

was gevangen door het ijs

stond ik als bevroren

te kijken

en werd ik zachtjes toegedekt door milde mist

die zich zoetjesaan

als parels nestelde

 in mijn zwart gebreide sjaal

 

zonder mij

Ik heb het te druk om een blog bij te houden.
Dát, en ik heb even geen zin.
Geen idee hoe lang dat duurt.
Misschien is het morgen wel weer over.
Misschien ook niet.

Kunt u een tijdje zonder mij?

schommelen

Ik weet niet meer wat ik ben, of althans, ik weet niet precies meer wat ik doe. Of nou ja, ik weet wel wat ik doe, maar ik weet niet precies hóe. Of ja, nou ja, ik weet wel een beetje van het hoe, maar ik weet eigenlijk niet zo veel van het waaróm, om van het wanneer maar niet te spreken.
Het zit zo: ik schreef. Zo kent u me ook. Van dat ik schrijf. Hier, of thuis, of van een cursus, of met mail, of what's app, of weet ik veel. En boeken, die schreef ik ook natuurlijk.
Toen kreeg ik in februari vorig jaar een soort van dreun, uitgedeeld door m'n uitgever die me koelbloedig m'n serie door de neus boorde. Ik belandde in een dip die al met al toch al gauw een half jaar half jaar duurde en vanuit die dip, na de zomervakantie, ben ik theater gaan maken waarbij het toneel en m'n boek elkaar raakten. Mooi vond ik dat. Er volgde nog meer theater en precies toen ik daar de toekomst verder mee wilde vullen, diende zich er plots toch weer een serieuze boekenvraag aan. Een vraag die me weer op een zijspoor van het theater zette.
Een vraag ook die veel van me vraagt, met name op zaklelijk gebied. Ik ben me als een debiel aan het ontwikkelen op dat vlak en dat gaat met de nodige stress gepaard. Ik zit tegen spit aan met m'n ruggetje, shit, au, de kop maakt overuren, de agenda vult zich razendsnel met afspraken die ik spannend vind en waar ik soms een beetje zenuwachtig van word.
Maar! Er is beweging, in ieder geval.
Ik weet nog dat ik vorig jaar bij yoga een kaartje mocht uitzoeken voor het nieuwe jaar. Ik nam de schommel, omdat ik van de beweging hou. Ik zei daarbij dat ik wel zou zien of ik er af zou kukelen of niet.
Als die kaartjes de eerste les in het nieuwe jaar wéér uitgedeeld gaan worden, kies ik opnieuw de schommel en ga ik precies hetzelfde zeggen. En dan betekent dat niet dat ik een heel jaar lang niets opgeschoten ben, maar dan betekent het dat ik heb geschommeld en daar kennelijk nog niet klaar mee ben.