alsof alles anders was,
maakte van het stomme vliegtuigbeeld
een malle hond met hangende oren
veranderde scherpe punten in zachte komma's
en de vlokken die m'n capuchon raakten
werden als vanzelf
zacht tegen 't tentdoek tikkende vliegjes.
en de wilde zinnen die ik in me had
bleven binnen
bang de wattige stilte te verscheuren
Zacht werd het
zo zacht
Ik moest zitten
schepte de stilte met mijn handen
en gaf het een gezicht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten