Ik kende haar werk niet, maar werd vanmorgen op een klein filmpje van haar gewezen door mijn lieve Danseres tijdens het drinken van een kopje koffie in ons geliefde etablissement.
Nadat ik de uren daarna lang genoeg werkontwijkend gedrag had vertoond en me eindelijk in mijn atelier opsloot om aan de slag te gaan, zocht ik Abramovic nog eens even op en belandde ik in onderstaande documentaire. Ik zag dat het me nog eens 2 uur zou kosten om het af te kijken, maar besloot het mezelf maar gewoon te gunnen, en o men, wat is het dat waard geweest.
http://cultuurgids.avro.nl/front/detailcloseup.html?item=8276184
De tranen liepen me over de wangen, vooral aan het eind van de docu en ik dacht: wat als ik tegenover die vrouw gezeten had daar in New York in het MOMA, wat had ík daar onder ogen willen zien, en ben ik anno hier en nu in staat en/of moedig genoeg om dat zelf te doen.
Een diepe zucht.
Ik weet het niet.
Och.
Mocht je 2 uurtjes over hebben, ga dan ook gewoon eens kijken.
Hoeft niet, mag.
Zie maar wat je doet.
Een paar quotes die ik opgeschreven heb en straks uit ga printen en aan de muur ga hangen:
-Je moet jezelf leeg maken om in het hier en nu aanwezig te kunnen zijn
-Een kunstenaar is een strijder
-Je moet de vastbeslotenheid en het doorzettingsvermogen hebben om baas te worden over een nieuw territorium, maar ook over jezelf en over je eigen zwakheden
- It's a state of mind, so, wait and see.
2 opmerkingen:
2 uur? Man. I wish. Ik zet 'm in de favorieten. Voor met Pasen en Pinksteren.
Maar wel dank.
Oprecht.
Twee ogen zo blauw
of
twee reebruine ogen?
Van beide wat?
Maar waarom zo argwanend naar rechts gekeken?
Een reactie posten