EEN RARE DAG

'Het wordt vandaag een rare dag voor jou, Fiek,' zei ik gisterochtend tegen onze kater. Ik zette een geleend reiskoffertje klaar, legde zijn eigen fijne kussentjes er in en wachtte tot hij er uit nieuwsgierigheid in kroop. Binnen een minuut zat ie er in, de sukkel. Ik deed het deurtje dicht, pakte hem op en zette hem in de auto. Hij ging lekker liggen en begon zichzelf te wassen. Ik zette een muziekje aan, startte de auto en ging op weg. Goedmoedig keek hij me aan, hij kneep zijn ogen zelfs even dicht, alsof ie het wel gezellig vond om zo saampjes onderweg te zijn. Ik zei dat ie lief was en aaide hem door de tralies heen over zijn neusje.

Bij de dierenarts werd ie opeens alerter. Hij ging rechtop zitten en hield alles haarscherp in de gaten. Ik zette hem op de behandeltafel en mezelf op een stoel.
'Wie is dat?' vroeg de dierenarts me.
'Figo,' zei ik.
'Figo wie?'
'Figo Breet.'
De dierenarts zocht Figo op zijn computer. Een rode balk met daarin de tekst pas op, valt aan knipperde boven het document.
'O ja, ik weet het weer,' zei de dierenarts. 'Castratie en chippen, nietwaar?'
Ik knikte.
'Zit dat mandje goed dicht?' vroeg hij, terwijl hij niet eens naar Figo keek.
'Ja. 't Is een andere dan vorige keer. Deze is handiger. Hij is van m'n zus,' zei ik.
'Mooi. Tussen vier en half vijf weer ophalen. Dag!'
'Dag dierenarts,' zei ik. 'Dag Figo, jongen. Tot straks.'

Om kwart over vier stond ik er weer om de arme jongen op te halen. Een kleine tien minuten later was ik 84 euro armer en zette ik een je-weet-wel-kater in mijn auto. Wreed, zo voelde ik me.
Thuis wankelde Fiek verdwaasd uit z'n reishok, spoedde hij zich zo goed en zo kwaad als het ging naar z'n etensbak en vrat verschrikkelijk veel voer. Daarna begon ie zichzelf een uurtje of wat te likken op de plek des onheils. Likken, likken, alsmaar likken. En tussendoor werd ie steeds wilder. En maar zeuren dat ie naar buiten wilde, maar dat had de dierenarts verboden. Hij kon wat gedesoriënteerd zijn door de narcose, had hij gezegd.
'Fuck de dierenarts,' dacht ik na een tijdje, en zette de deur lekker wijd open voor meneer.

Vanochtend was hij weer helemaal als vanouds. Niks aan de hand, vreten als een dolle beer, zeuren, dralen, emmeren bij de deur, dat soort dingen. Hoogstwaarschijnlijk denkt ie bij zichzelf dat ik gelijk had, over gisteren. Dat het inderdaad een rare dag was...